Bestraling…

De tekening op mijn huid…
Past bij een heel indringend geluid.
Allerlei lijnen en kleuren…
Het hoort bij het bestralingsgebeuren.
Dagelijks naar het ziekenhuis op en neer…
En dat 28 keer!

De verpleging, opnieuw heel lief voor mij
Geknipt voor hun werk staan ze weer aan mijn zij.
Met één van hen vergezeld…
En altijd wel iets wordt verteld…
Loop ik door die lange gang met dikke, dikke muren
Die de boze stralingen kunnen verduren…
Ik ga weer liggen op het bestralingsbed
En heel nauwkeurig wordt het apparaat weer volgens de lijnen op mijn huid ingezet…

Iedere dag weer wordt het apparaat weer ingesteld
Het past bij de tekening op mijn huid: het bestralingsveld.
Daar lig ik weer…stram en stil…
Of ik het nu wel of niet wil…
Nu laten ze me toch echt even alleen…
Ten diepste moet je er weer zelf, alleen doorheen…
En toch niet! Want juist in die momenten voel ik soms heel bewust:
U, Heere, ziet mij, dat geeft rust!

Voetstappen en stemmen van verplegend personeel…
Ze ebben weg…ze zijn op weg naar het volgende onderdeel…
Want als ze weer terug zijn op hun post…
Wordt al snel het eerste startschot gelost.
Een grote sensor zoemt om me heen
En ik moet heel stil blijven liggen hier…echt alleen.
Een indringend piepgeluid klinkt door, maar…
Ik heb het er allemaal voor over hoor!
Ach, het is ook zo weer klaar, een kleinigheid…

Er waren wel zwaardere klussen in deze strijd.
’t Is ook de laatste fase van mijn behandelingen
Nog even doorzetten, dan kan ik het ‘afzwaailied’ zingen.
Het is goed voor me, ik heb het nodig!
Beslist niet overbodig!
Uitgebreid bestralingsveld…
“een groot gebied wordt meegenomen”, zo is mij verteld.
Ook bestraling op mijn borstbeen…
Alsof mijn poortwachtersklier die daar zit, niet schoon scheen.
Die poortwachter…waarnaar de chirurg zo goed had gezocht,
En die ze met risico voor mijn hart en longen niet verder zoeken mocht…
Ook dáár wordt bestraald; alles pakken we mee.
Ik wil niets liever…en onderga het gedwee.

Het is half augustus 2008.
Wat vreemd…geen dagelijkse afspraak in het ziekenhuis wacht.
Hoef ik nu helemaal niet weg???
Is het écht waar???
Ja, Miek, je bent met je behandelingen in het ziekenhuis klaar!
Ik zit op de bank en kijk om me heen…
Ja…’k ben echt thuis, ik hoef niet weg!
Wat een bijzondere gewaarwording zeg!
Een beetje onwennig, toch ook heel fijn.
Om zomaar heerlijk thuis te zijn!

Het is meer dan een jaar later…
En hoor alsmaar een indringende piep door mijn hoofd…
Noem je dit dan een ‘bestralingskater’?
Dat is me niet beloofd…
Het wordt een maand met steeds weer een herbelevingsmoment…
En hoe je het ook keert of wendt…
Alsof ik er weer middenin zit, ik kán er niet omheen….
Ik lig weer in de stille bestralingsruimte, helemaal alleen.
Tijdens de behandelingen was ik dapper en gesterkt.
Toch al wel voorzichtig bij mezelf bemerkt.
Er zijn nog zo weinig tranen geweest, heb ik alles dan al verwerkt?
Er overheerst eerst heel veel dankbaarheid.
Allen om me heen zijn ook zo verblijd.
En als de omgeving het evenwicht lijkt te hebben hervonden…
Komt er juist in mijn leven ruimte voor mijn wonden.

‘k Ben zelfs bij deze ervaring een beetje opgelucht…
Ik had nog zo weinig gezucht…
Steeds wel het gevoel: er moet nog iets komen…
Het is niet niks wat er met me is gebeurd.
Ik had nog zo weinig getreurd…
Ik voel me intens moe…en geef eraan toe…
Henk’s woorden zingen weer als een refrein:
“Mág het ook even?”, het mág er zijn…
Zo komt er ruimte in mijn hoofd voor herbeleving
De piep…stil liggen…dagelijks op en neer…
En dat 28 keer.

Mijn bestralingsbehandeling…
De tekening op mijn huid…
De tekening in mijn herinnering…
Langzaamaan komt er ruimte voor nieuwe levensmoed…
Het voelt goed!

Marieke Schilder-Kanis (overleden in 2011)

Mijn ervaring met de bestralingskuur in dichtvorm.

0 reacties op "Bestraling…":