Hoe voelt u zich, hoe voel jij je in deze crisis als lotgenoot?
Door de de geldende noodmaatregelen in deze crisis gaan activiteiten door. Ook het samenkomen rond Gods Woord met degenen die getroffen en betrokken zijn bij kanker niet.
Het ‘aan huis gekluisterd zijn’ komt bij velen bekend voor. Of zoals de ‘ minister van gehandicapten zaken’ opmerkte: “Mensen met een beperking zitten vaak thuis. Het is weleens fijn dat heel de samenleving nu voelt hoe zij zich dagelijks voelen.”
Wij zijn benieuwd:
Hoe voelt u zich, hoe voel jij je in deze periode van landelijke crisis?
Wat heeft u, wat heb jij als bijzonder of ingrijpend beleefd?
Hoe was de aandacht voor uw of jouw persoonlijke crisis getroffene of betrokkene bij kanker?
Wat wilt u en wil jij dat Winstuitverlies (meer) doet of organiseert?
Plaats je reactie onder dit bericht. Mailen mag ook: info@winstuitverlies.nl
Wij zien het graag tegemoet.
1 reactie op "Hoe voelt u zich, hoe voel jij je in deze crisis als lotgenoot?":
Als reactie op bovenstaande oproep wil ik graag het volgende daar over kwijt. Op twee heel verschillende manieren heb ik de corona periode beleeft. Allereerst de begintijd, waarin wij als gezin nog compleet waren, maar wel de boodschap kregen dat er geen behandeling mogelijk is voor de kanker die mijn man in zich omdroeg. Dit gaf ons een heel intieme tijd van samenzijn, waarbij we geen behoefte hadden aan contacten en we zoveel mogelijk nog van en met elkaar wilden genieten, maar ook om ons voor te bereiden op wat komen ging. Door de corona kregen we die tijd ook, want mensen durfden ook niet zomaar te komen omdat mijn man tot de kwetsbare groep behoorde.
Onze dochter (toen 6 jaar) was ook sinds half maart helemaal thuis tot na de begrafenis toe. Dit hebben we ook als heel waardevol ervaren. Ze heeft nooit vragen hoeven te stellen over hoe het met papa ging, ze was er altijd bij en heeft alles meegemaakt.
Wat wel bijzonder moeilijk geweest is, is het feit dat er geen condoleancebezoek geregeld mocht worden en dat er maar 30 mensen mee mochten met de begrafenis. Ik ervaar dat nog steeds als een groot gemis, dat anderen dit niet met ons hebben mee kunnen maken.
In de maanden daarna kwam er een steeds groter wordend gevoel van eenzaamheid. De zorg was weggevallen, alle zaken rondom de begrafenis en het regelwerk daarna waren voorbij en dan komt de stilte. Ook het contact met de kerkelijke gemeente is zo anders. Ik kreeg steeds meer behoefte aan contacten, maar voor een deel waren die niet mogelijk vanwege de corona, of in ieder geval het spontane was er af.
Hoe de landelijke crisis beleeft wordt, hangt dus heel nauw samen met de omstandigheden waarin je als persoon of als gezin verkeert op dat moment en waar de behoeften liggen.