𝗜𝗸 𝗸𝗮𝗻 𝗲𝗿 𝗶𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘄𝗼𝗻𝗲 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲𝗴𝗲𝗻

In een ziekenhuis is het leven geconcentreerd.
Iedereen draagt iets met zich mee.
Zichtbaar.
Of alleen maar omdat je daar rondloopt.
Het leven is daar iets trager, iets dieper.

🫶 Iemand die heel langzaam betaalt?
Dan wacht de rest, iemand geeft een vriendelijk knikje.
Want (bijna) iedereen beseft: je weet niet wat die man of vrouw net te horen heeft gekregen.
Of waar de ander doorheen gaat.

Ik voel me altijd thuis in het ziekenhuis.
Ik kom er niet graag, maar ik ben er wel thuis.
Ik weet hoe het werkt, ik heb er een jaar gewoond.
En ik kan er in het gewone leven niet tegen als iedereen maar langs elkaar raast alsof het leven iedereen makkelijk af gaat.
Ik haat dat.
Want dat is niet zo.
Élk mens draagt iets met zich mee.
En we maken het elkaar gewoon nog een portie zwaarder.
Zo. Stom.

Ik was gebroken.
Ik voelde de dood ín mijn lijf, mijn hoofd, mijn hart.
En ergens went het leven nooit meer.
Dat hoeft ook niet, ik heb het anders leren vasthouden.

De clue is:
🟡 in de supermarkt weet je ook niet waar de ander doorheen gaat.
🟡 in het verkeer heb je geen idee waar de ander naar op weg is
🟡 zelfs bij je naaste collega weet je niet waar hij of zij zich grote zorgen om maakt
➡️ en dat hoeft ook niet
✅ want vriendelijk zijn, kan altijd toch
❤️ alsjeblieft?

Martine Pieters-de Wit

0 reacties op "𝗜𝗸 𝗸𝗮𝗻 𝗲𝗿 𝗶𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘄𝗼𝗻𝗲 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲𝗴𝗲𝗻":