Rollercoaster

‘Het voelt alsof ik in een rollercoaster zit.’, wordt er na de diagnose vaak door mensen gezegd. Nou heb ik niet zoveel ervaring met achtbanen, maar ik geloof wel dat het klopt. De vergelijking met een rollercoaster is niet voor niets cliché geworden. Type op Google maar eens de woorden ‘kanker’ en ‘rollercoaster’ en je krijgt tientallen artikelen. Het is een cliché geworden, omdat het zo ontzettend wáár is. Net voor en na een diagnose volgen gesprekken en onderzoeken elkaar in rap tempo op. De ene na de andere afspraak wordt gepland. Steeds weer nieuwe gezichten, uitleg van protocollen, uitslagen… En als vervolgens de behandeling van start gaat, moet er thuis, op school of op het werk een heleboel geregeld worden. Een rollercoaster van gebeurtenissen dus. Gelukkig is dat voor mij allemaal al lang geleden. Toch bevind ik me nog vaak genoeg in een rollercoaster: die van mijn emoties. Minder heftig en intens, maar toch…

Verdrietig
Ik voel me soms verdrietig om alles wat er is gebeurd en om alles wat ik ben kwijtgeraakt. Ik had zo graag een ‘normale’ jeugd en schooltijd gehad. Ik wil zo graag gezond zijn… Ik ben al bijna zes jaar schoon, maar niet gezond.

Jaloers
Ik voel me soms jaloers. Op leeftijdsgenoten. Op de ‘perfecte plaatjes’. Op jonge mensen die wél fulltime kunnen werken. Die wél een eigen huis hebben. Die zonder aarzelen een sportieve vakantie boeken. Die kunnen gaan en staan waar ze willen.

Schuldig
Ik voel me soms schuldig, omdat ik weet dat jaloezie verkeerd is. En ook omdat ik weet dat ik harder zou kunnen werken aan mijn gezondheid. Er zijn veel adviezen voor mensen die chronisch ziek zijn of die (kinder)kanker hebben gehad. Wat als ik me aan al die adviezen zou houden? Wat als het mijn eigen schuld is dat ik me zo voel?

Schaamte
Niet dat ik dat niet probeer. Ik ben er alleen niet zo goed in. Gezond eten, veel eiwitten, goed beschermen tegen de zon, voldoende slapen, je aan een vast ritme houden, veel bewegen, goed leren omgaan met stress, genoeg pauzes plannen om te rusten, mediteren, nauwgezet je medicatie innemen… Hoe dan? Waar moet ik beginnen? Hoe houd ik dat vol? Ik voel schaamte dat het me niet beter lukt.

Blij
Ik voel me vaak blij. Ik voel me blij als de zon schijnt. Als het weer zachter wordt en het hoesten minder. Als ik een leuke dag heb met mijn leerlingen of cursisten. Als ik moe maar voldaan van mijn koffie geniet. Als… (Echt: ik kan deze lijst nog veel langer maken!)

Onzeker
Ik voel me soms onzeker, in nieuwe situaties bijvoorbeeld. Moet ik anderen wel over mijn ziek-zijn vertellen of niet? Deel ik niet te veel? Vertel ik niet te weinig? 

Trots
Als ik kijk waar ik nu sta én naar alle hindernissen die ik overwonnen heb, voel ik me soms ook trots. Trots dat ik tussen de chemo’s door een diploma tekende. Trots dat ik een mooi cv heb. Het is me gelukt!

Bang
Mooi cv of niet: mijn lichaam heeft iets weg van een tikkende tijdbom. (Over clichés gesproken) Het gaat nu goed. Of nou ja, niet slecht. Maar voor hoe lang precies? Mijn longfunctie is laag, elke infectie is een risico op achteruitgang en infecties heb ik genoeg. Bovendien is er een lange lijst van gezondheidsproblemen waarop ik een verhoogd risico heb. Ik lig er niet van wakker, maar soms voel ik me bang.

Dankbaar
Ik voel me soms dankbaar. Als ik mijn zegeningen tel, dan weet ik dat God goed is. En dat het zoveel erger had kunnen zijn. Ik ben kankervrij. Ik ben er nog. Ik adem. Ik werk. Ik lach. Ik huil. Ik geniet. Ik lééf!

Gefrustreerd
Ik wil alleen meer. Zoveel meer dan dat ik kan, want soms voelt leven slechts als overleven. En ik ben soms zo klaar met het ziekenhuis. Waarom gaat het nooit gewoon zoals ik wil? Waarom kost alles zoveel energie? Waarom werkt mijn lichaam niet gewoon een keertje mee? Ik voel me zo vaak gefrustreerd.

Eenzaam
Hoeveel lieve mensen er ook om me heen staan, ik voel me soms eenzaam. Ze hebben meegeleefd, en sommigen doen dat nog steeds. Maar ze kunnen nooit precies voelen wat ik voel. Ik sta er niet alleen voor, maar toch… zo voelt het soms wel. Want wie kent mijn hele verhaal? Wie ziet het hele plaatje? Wie durf ik lastig te vallen met donkere gedachten? Bij wie durf ik te huilen?

Inkijkje
Het is een vreemde blog geworden. Een blog zonder mooie zinnen of goed verdeelde alinea’s, maar wel met een inkijkje in mijn hart. Ik wilde met je delen wat ik voel. Waarom? Niet zodat je kan relativeren of me op kan beuren. Want ja… ik weet het: overal is iets tegen in te brengen. Maar ik weet ook dat ik niet de enige ben. En daarom schrijf ik dit: zodat jij dat ook weet.

^{Willemarijn (1998) is onderwijsassistent in een taalklas. Ze is gek op koffie, kleur en taal en schrijft regelmatig over haar ervaring met kanker. Op haar zevende kreeg ze leukemie (ALL), daarna volgde vijf keer een recidief. De laatste behandeling was in 2019.}

2 reacties op "Rollercoaster":