De trein gaat weer verder…

Vervolg op Met het beeld van de rijdende trein…

Vandaag is het weer zover. De controles in de Daniël den Hoedkliniek. Voor we op pad gaan vragen we of de Heere vóór zou willen gaan en of wij Hem zouden mogen volgen en ons wil bewaren over de onveilige wegen er naar toe. We vragen ook of de uitslagen weer goed zouden mogen zijn… en ja, dan vragen we soms ook: Wat is goed? Wat zou de Heere goed vinden voor ons? Immers, in tegenspoed geduldig en in voorspoed dankbaar… en allebei is al even moeilijk, ja onmogelijk.

Daar gaan we dan op weg naar Rotterdam en allebei ervaren we spanning. Wat was het toch altijd fijn als het personeel je bij binnenkomst herkende en zelfs vraagt hoe het nu is; dat voelde altijd zo persoonlijk! Dat is nu in het Erasmus MC wel heel anders!

Eerst naar het laboratorium voor bloedprikken en daarna moeten we altijd anderhalf uur wachten. Meestal gingen we dan naar het restaurant om een bakje koffie te drinken. Koffie met een gevulde koek en dan wachten. Wat zien we dan in de tussentijd veel leed en verdriet; ieder met een eigen verhaal en moeiten.

Tijdens de “treinreis” zien we beelden die op je netvlies als vast staan; dat zieke jongetje; die heel bezorgde ouders; die erg zieke jonge vrouw en de spanning op het gezicht van haar man. Niet te vergeten ook die man die zo hopeloos was omdat hij te horen kreeg: “Helaas kunnen we voor u niets meer betekenen”.

Wat hebben de zonden toch een verdriet teweeg gebracht en wat hielden wij dan nog weer veel over. Tot nu toe was de Leukemie stabiel en met het gebruik van de medicijnen onder controle… De bijwerkingen mochten dan niet fijn en gemakkelijk zijn maar toch…

Na zo in het restaurant te hebben gezeten; soms heel stilletjes… gaan we naar de wachtkamer van de arts. Je gaat dan medepatiënten herkennen en dit geeft verbondenheid. Ook daar zie je op de gezichten de spanning en de zorgen die je zo herkent.

De één komt de spreekkamer uit en is opgelucht; de ander gaat weer verdrietig zitten. Ook wij zitten daar in spanning te wachten tot we aan de beurt zijn. Wat een verwondering als blijkt dat de bloedwaardes weer goed mogen zijn. Het ziekenhuis verlatend en weer teruglopend is daar blijdschap. In de auto vouwen we eerst de handen en daarna bellen we de kinderen om door te geven; wat een opluchting weer!

Vaak is het dan in de auto tijden stil als we naar huis rijden, terwijl we weer zoveel leed en teleurstelling hebben gezien. Wat is het dan ook een onverdiend voorrecht een Adres te hebben waar we met onze zorgen en noden terecht kunnen… wat onderscheid ons hierin?

Zoveel mensen zie je op zo´n dag voorbijgaan die je zou willen troosten; zou willen wijzen op de énige Weg waar ook alleen maar troost is te verkrijgen. Niets gebeurt er zonder de wil des Heeren en buiten Zijn raad om… ook niet als je leven als een trein is die rijdt en alles soms zo onzeker is… Hij ís alleen de ware Houvast! Kent u Die ook?

Zo komen we weer thuis en geeft een controle naast spanning ook weer het gevoel: “t Was weer goed” én we mogen weer 3 maanden weg blijven… de trein van ons leven rijdt… maar: “de Heere regeert’’.

Dat Isrel op den HEER´ vertrouw´, Zijn hoop op Gods ontferming bouw´ En stil berust´ in Zijn beleid, Van nu tot in all´ eeuwigheid!

G.H. de Waard – Vuijk

0 reacties op "De trein gaat weer verder…":