Het oude is voorbij, ziet alles is nieuw

Je verlaat het ziekenhuis. Het verblijf was intens. Je leven leek uit je weg te vloeien. Net voor de dood kwam het keerpunt. Je blijft in leven. Nu naar huis voor het herstel. Alleen… je ziet alles anders. Het oude is voorbij. Hoe je ook kijkt en grijpt, hoe je was komt niet meer terug. Alles is nieuw.

Ingrijpende gebeurtenissen zetten je leven op de kop. Niets van wat het daarna is lijkt meer op in de tijd daarvoor. Hoe langer je in ‘een heel andere wereld hebt geleefd’, hoe sterker dat zo wordt ervaren. Je hebt geleefd op een plaats waar anderen de regie over je leven bepaalden. Of het de gevangenis is of een zieken-verzorgingshuis en je als het ware ‘gevangen zit’ in het systeem met protocollair regime. Soms komt daar de ervaring bij dat je daar de dood recht in de ogen hebt gekeken. Het was was maar de vraag of je het zou overleven en je hebt voor je leven gevochten. Het moment dat je dan toch over de drempel naar buiten stapt en je (be)vrij(d) bent zal je niet meer vergeten. Herkenbaar?

Hoe kan je dat gevoel van bevrijding omschrijven? De gevangenen die de gevangenis van Damascus verlieten, soms na vele jaren van opsluiting en ontbering, leken totaal de weg kwijt. Een vrouw vertelde, toen zij na de tweede wereldoorlog bevrijd waren, dat ze eigenlijk niet wist wat haar overkwam. Je juicht mee, maar weet niet wat je met ‘vrijheid’ moet. Bij wie zijn of haar levensverhaal wordt onderbroken door ernstig leed ontstaat een identiteitscrisis. Je rouwt om het verloren ‘ik’. Je ontwikkelt, als het je lukt, een nieuwe ‘ik’. Geënt op de ‘oude’ wortel.

Bij het overdenken van de geschiedenis van de zondvloed bedacht ik dat Noach zich ook zo gevoeld moet hebben bij het verlaten van de ark. Alles was ‘bedolven in de golven’ door de toorn van God die de mens door de ongerechtigheid heeft opgewekt. Daar stond Noach, na gevangenschap van een jaar in de ark, op de ‘nieuwe aarde’. Heel de aarde voor hem en zijn nageslacht. Wat moet dat eenzaam en vreemd voor hem zijn geweest. Geen voorgeslacht, leeftijds- en generatiegenoten meer om mee te leven. Bij de nieuwe tempel, die gebouwd is nadat die van Salomo was verwoest, staat: de jongen juichten, maar de ouden weenden. De ouden wisten wat verloren was gegaan en de reden daarvan. De jongen zagen toekomst en nieuw leven. Noach en de zijnen zagen alleen nieuw leven op de (oude) aarde. Het oude is voorbij, (bijna) alles is nieuw!

Hoe ga je met ‘je bevrijding’ uit de gevangenis om? Hoe leef je wanneer je als uit het graf bent opgevoerd? Hoe leven als alles (als) nieuw voor je is? Noach nam van de wijnstok en werd dronken. Het was niet goed van hem, maar wel voor ons als medemens te begrijpen. De pijn over het oude dat voorbij is, hij is 120 jaar getuige geweest, de beleving van dat God hem met de geliefden in de ark (hun graf) vergeten was… en dan sta je daar op een ontluikende aarde met alleen het leven van mens en dier uit de ark. Met een aardoppervlak en klimaat dat veranderd is. Dat zal in dankbaarheid tot God een intens gevoel van verwarring en pijn hebben gegeven. De zonde van de mens op aarde was gebleven, ook na de zondvloed en hun behoud. Dat houdt de mens nederig!

De bitterheid van het leven wekt het verlangen naar de hemel. Hoe langer op aarde, hoe meer door God geleerd, hoe meer de gelovige zich een vreemde zal gaan voelen. Van Abraham staat dat hij ‘van het leven zat was’. Hij had genoeg gezien en gehad. Geschikt door een oprecht wandelen en tot zegen zijn voor de hemel. Totdat van hem en ons gezegd wordt: en hij/zij stierf. Dat is een gezegend nieuwjaar, het jaar van onze verlossing. Dan wordt het, waar Matthew Henry naar uitzag, ons Jubeljaar!

Henk-Jan Koetsier,
Voorzitter bestuur Winstuitverlies

0 reacties op "Het oude is voorbij, ziet alles is nieuw":