Perspectief van een moeder

Er is aan mij gevraagd om iets te schrijven over wat het met je doet als één van je kinderen of aangetrouwde kinderen de boodschap krijgt dat er bij hem of haar kanker is geconstateerd.

Zelf heb ik nu al bijna twintig jaar de ziekte “Non-Hodgkinlymfoom” en daarom weet ik door eigen beleving zo goed wat de ziekte betekent.

Maar toen ik, nu vijftien jaar geleden, het bericht ontving dat er bij één van mijn schoonzoons chronische Leukemie was vastgesteld en hij in die periode tevens een hartstilstand kreeg was ik hierdoor als het ware in een shock. Het greep me zo aan dat ik niet goed wist hoe en wat en eerst weer bij mijn positieven moest komen….Men vertelde me toen dat het echt de waarheid was en langzaam ging het doordringen!

Wat stijgen er dan een stille gebeden op voor je kinderen in nood. Zelf was ik ouder, geen man en geen gezin meer thuis. Uit eigen ervaring weet ik zo goed wat chemotherapie betekent; dat is bijzonder zwaar om te ondergaan. Ook weet ik dat het door de Heere kan worden gezegend en tot resultaat kan leiden. Dit mocht ook bij mijn schoonzoon zo zijn en zijn de kuren gezegend.

Vervolgens kwam er, nu acht jaar geleden, bij mijn oudste dochter borstkanker openbaar waardoor het traject opnieuw moest worden doorlopen. Dat geeft dan opnieuw een periode van ontzettende zorg en steeg er een noodkreet omhoog vanuit een moederhart. Wat moet het zijn om als moeder mee te moeten maken een kind te verliezen en dat, voor mensenbegrippen nog zo jong. Een man; kinderen; midden in het leven en dan te bedenken om te moeten sterven en voor de Heere te moeten verschijnen…

Er volgde een ingrijpende operatie waarbij borst én lymfklieren zijn verwijderd. Chemotherapie en ook een traject van bestralingen is er gevolgd. Naar mate de tijd verstreek kwam er ook weer hoop. Weliswaar is het een hele zware periode geweest maar er mocht verbetering optreden. Ook hierin heeft de Heere betoont dat Hij middelen wil gebruiken. Het komt er vervolgens wel op aan wat het voor een ieder van ons persoonlijk mag uitwerken.

Om mij heen zie ik zovelen die wél moesten meemaken dat er een kind grafwaarts moest worden gedragen en het zo anders is gegaan dan bij ons en voor mij. Bij ons alle drie, zowel ik persoonlijk als mijn schoonzoon en dochter mogen we er nog zijn en, hoewel er altijd spanning blijft en de controles er op vaste tijden moeten zijn, is er alle reden tot verwondering. Nu bedenk ik vaak dat, naar menselijk berekenen, ik ze zal voorgaan in de weg van alle vlees. Als moeder van éénentachtig ligt dit voor de hand.

Van harte wens ik een ieder die een dergelijke zware slag moet meemaken, dat de Heere Zijn ondersteuning zou willen schenken in alle smart, pijn en verdriet en boven dit alles dat het mag worden geheiligd aan de zielen die immers onsterfelijk zijn!

Een moeder

0 reacties op "Perspectief van een moeder":