Ik ben niet op de bruiloft van mijn zoon

In mei 2022 kreeg ik, vanuit het niets, een epileptische aanval. Als gezonde 30-er was dat een enorme schok. Na onderzoeken bleek ik een hersentumor van 3cm te hebben. In het begin reageerden we ontkennend. Dit kan niet waar zijn… Ook mijn familie probeerde het te verzachten. Na verschillende gesprekken in het UMC Utrecht kwamen we tot een plan; een wakkere operatie om zo de tumor grotendeels te verwijderen. In augustus 2022 werd ik geopereerd. Ondanks de impact en complexiteit kijk ik er positief op terug, vooral ook vanwege de goede begeleiding door het ziekenhuis. Elke dag in die periode begon en eindigde met een lach, dat is ook wel typerend voor mijn karakter, op die manier kan ik het beste omgaan met leuke en minder leuke situaties.

Het tij keerde toen we in september hoorden dat de tumor kwaadaardig bleek. De woorden van de arts bleven rondzwerven ‘U bent ongeneeslijk ziek’. Die woorden brachten me tot de conclusie; ‘Ik ben niet op de bruiloft van mijn zoon’. Ik werk zelf als videograaf op bruiloften en dus maakte dit het nog ongeloofwaardiger. In de kerk had ik om voorbede gevraagd. Dat het woord ‘ongeneeslijk’ voor iedereen wat anders betekend bleek wel toen ik op maandag een appje uit de andere kant van het land kreeg. ‘Ik heb gehoord dat je uitbehandeld bent?’ Die behandeling moest nog beginnen…

Om de tumorgroei zo lang mogelijk te stillen werd er door mijn arts een agressieve aanpak geadviseerd. Zo snel mogelijk bestralen en daarna chemotherapie. Ik kreeg 33 bestralingen, elke werkdag op en neer naar Utrecht. Een maand na de bestraling bleek dat de tumor was geslonken. De arts noemde het uitzonderlijk, wij noemden het wonderlijk. In 2023 kreeg ik de chemotherapie. De bijwerkingen van de behandelingen kwamen vooral neer op snel overprikkeld en moe zijn. Ook kreeg ik last van zenuwschade bij de chemo en daarom werd de behandeling aangepast. Uiteindelijk viel het mee en kon ik best een aantal bruiloften zelf filmen, echt een wonder. Voor veel bruiloften heb ik een collega ingeschakeld. Ik zit bij een Broodfonds waarin je als ondernemers elkaar helpt bij ziekte. Dat was erg fijn om die rust te ervaren. De tegenslagen hebben me wel geleerd dat er ook heel veel mooie dingen zijn waarvan ik dagelijks mag genieten.

In 2023 kwam ik via een advertentie in contact met Winstuitverlies. Tijdens een contactdag in Woerden ervaarde ik hoe fijn het is om begrepen te worden. Niet alleen als mens maar ook als patiënt. Juist de ontmoeting én berusting is heel belangrijk en maken dat ik erg enthousiast ben over de stichting. Terugkijkend merk ik hoe enorm veel kracht ik kreeg van God. Kracht om te blijven leven maar ook om positief te blijven. Als patiënt kun je snel vervallen in zelfmedelijden of boosheid. Op de dag dat ik hoorde dat de tumor kwaadaardig is bepaalde ons dagboek me ’s avonds bij de tekst uit Lukas 9; ‘Hij zeide tot allen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis dagelijks op, en volge Mij.’

Hoe mijn toekomst er uit ziet? Geen enkel idee. Opvallend is dat ik kanker bijna normaal ben gaan vinden. Aan de ene kant mooi om te merken dat je snel aan kunt passen. Tegelijk ook gevaarlijk want het was wel God die me heeft stilgezet. In het begin was ik alleen maar bang om te sterven. Toen een lotgenoot mij zei ‘Wil je al de tijd die je nog hebt leven in terughoudendheid of mag je zo lang je nog leeft genieten van al het mooie wat God je geeft?’ Tussen die twee zoek ik een balans. Gedenk te sterven maar wees ook dankbaar voor elke dag die je krijgt. In onze woonkamer hangt de tekst; Gisteren is een herinnering, vandaag is een geschenk en morgen ligt in Gods Hand. En precies dat is waar het om draait.

Jos Heikoop

0 reacties op "Ik ben niet op de bruiloft van mijn zoon":