De keukenkastjes leeg, de sopdoek erdoor. Muziekje erbij… Ik houd ervan. Niet te vaak natuurlijk, maar eens in de zoveel tijd is het heerlijk om de boel even leeg te halen en weer te ordenen. Zodat de wraps niet over de datum gaan en de honing die in de haast naar werk op de verkeerde plank was beland, weer op zijn plek komt. Was het leven soms ook maar zo makkelijk: gewoon schoonmaken en op zijn plek terugzetten.
Als jij Winstuitverlies kent, weet je dat het leven niet in elkaar te knutselen is. Je leven kan stilgezet worden. Eén boodschap van een arts voor jou, of een geliefde, haalt je onderuit en laat je achter in de chaos. De chaos van je hart: pijn, verdriet, angst, boosheid, onzekerheid, liefde. Alles door elkaar. Maar je hebt geen tijd om daar over na te denken: er moet gezorgd worden, gekookt, geslapen, gewassen, gepraat, boodschappen gedaan en je hele omgeving verwacht ook nog wat, hoe goedbedoeld ook. En je weet niet hoe, maar je doet het. Soms struikel je over al die emoties en dat is oké.
Nadat ik kanker had gehad, merkte ik dat ik soms bleef struikelen. Ook al ging het goed, groeide mijn haar weer aan, was ik ontzettend dankbaar en was iedereen blij. Ik bleef struikelen. Een keer. Steeds vaker. Ik raakte in paniek: want ik leef nog, ik moet toch de hele tijd enorm blij en dankbaar zijn? Maar alle emoties in mijn hart lagen nog overhoop. Schots en scheef. Nooit opgeruimd. Nooit verwerkt. Altijd in de overlevingsstand.
Ik kwam bij een psycholoog. Ze zei: ‘Laten we het makkelijk maken. We gaan opruimen.’ Ik kreeg tien papiertjes, op elk papiertje moest ik een herinnering schrijven uit de periode dat ik kanker had. Toen ik klaar was, keek ik op. Voor mij had ze vier bakjes gezet, met op elk bakje een woord. Bang. Boos. Blij. Bedroefd. Ik mocht één papiertje pakken en ik vertelde haar over de herinnering. ‘Hoe voelde jij je vooral tijdens deze herinnering’, vroeg ze. Moeilijk, ik voelde van alles tegelijk. Maar grenzen helpen, ik mocht maar één keuze maken. ‘Bang’, kies ik. De herinnering verdwijnt in bakje ‘bang’.
Na een aantal sessies zijn de tien herinneringen opgeruimd. Ik glimlach. Er zijn nog zoveel meer herinneringen, maar ik heb de les geleerd. Emoties die je omver kunnen blazen van angst, woede, blijdschap of verdriet of allemaal tegelijk… Je kunt ze opruimen. Indelen. Een plek geven. Zodat je er naar kunt kijken en je gevoel kunt duiden. ‘Toen was ik bang’. En dat mag. Of boos. En dat mag ook. Of intens verdrietig. Of uitzinnig blij. God heeft ons al deze emoties gegeven.
Het is jaren later. Ik slinger mijn tas op mijn rug. In de tas: pennen, papier en bakjes. Ik stap in de auto op weg naar het Jongerenweekend van Winstuitverlies. En ik geef door wat ik heb geleerd van mijn psycholoog omdat ik nu weet dat opruimen oplucht. En emoties die te groot voor woorden zijn, toch opgeruimd kunnen worden. Want ze mogen er zijn. Netjes op hun plek, zodat je niet almaar struikelt omdat je het niet kunt duiden. En af en toe valt er eens iets uit de kast, dan voel ik: bang/blij/boos/bedroefd. En weet ik weer waar het hoort.
Martine Pieters-de Wit
Ben jij getroffen of betrokken bij kanker? Heb jij of heeft iemand uit het gezin kanker (gehad)? Heb jij een gezins- of familielid verloren door kanker? Ben je tussen de 18 en 35 jaar?
Dan is deze Contact Puzzelrit Winstuitverlies incl. lunch speciaal voor jou!
Deze Contact Puzzelrit Winstuitverlies Jongeren wordt voor het eerst door Stichting Winstuitverlies georganiseerd. Om jou, getroffen door of betrokken bij kanker, de gelegenheid te geven elkaar, naast de bezinnende contactdagen-/weekenden, ook op een informele wijze te ontmoeten.
De kosten worden zo laag mogelijk gehouden. De kosten van de activiteit zijn geheel voor rekening van de stichting. Jij betaalt slechts een bijdrage in de werkelijke kosten.
Onze dank voor het financieel mogelijk maken gaat uit de deelnemers, de donateurs, de gevers en de sponsor:
Verhindert de eigen bijdrage jouw om deel te kunnen nemen? Dat willen wij niet! Laat het ons weten: info@winstuitverlies.nl
Wanneer?
D.V. zaterdag 21 mei 2022 van 10 – 17 uur
(Verzamelen bij vertrekpunt vanaf 9:45 uur)
Waar?
Ouderkerk a/d IJssel
Puzzel jij rijdend gezellig mee?!
-> Geef je zo snel mogelijk op (beperkt aantal deelnemers en Vol = vol) <-
Meld je aan door onderstaand formulier in te vullen en door de gevraagde bijdrage te voldoen:
Hoeveel jaar geleden alweer
Moet dat praten elke keer?
Maar ik heb nog zoveel pijn,
mag dat er dan niet meer zijn?
Zeg het ons nu maar,
ook al is je last nog zo zwaar.
Praten is soms echt niet fijn,
maar wel als het lotgenoten zijn.
Lotgenoten.. het klinkt zo raar,
maar in feite is het wel waar
Veel praten is niet overbodig,
maar vaak maar een half woord nodig.
Bij mij is het ook wel eens zwart,
door alle pijn die ik voel in mijn hart
Bij mij rolt er ook wel eens een traan,
door alles wat ik moet doorstaan
Bij mij is ook het onbegrip van anderen,
en denk ik dat ik snel moet veranderen.
Bij mij is het ook: gevoelens heen en weer,
en daarna dat ik weer panikeer
Weet dat ik het meen
Het dragen hoeft niet alleen
Voor mij moet je het niet laten,
je kan met mij open praten
Janita,
Deelneemster Jongeren Winstuitverlies
Voor wie liever naar de kerstvertelling luistert:
Kerstverhaal
Roel is boos. Héél erg boos! Met zijn handen in de zakken loopt hij stampend over de stoep verder. Tranen branden achter zijn ogen. Het is niet eerlijk, gewoon oneerlijk. Zijn handen ballen zich tot vuisten. Heel even wil Roel zijn vuist opheffen. Daar schrikt hij zelf van. Je vuist opheffen naar God?! De gedachte alleen al. Dan stromen de tranen hem over de wangen. Zijn schouders schokken. In een gesmoorde snik klinkt het: “Papa”. In een waas van tranen loopt Roel doelloos verder. Wat doet Roel hier op straat? Wat is er toch gebeurd? Wat maakt hem zo boos, zo verdrietig? Luister maar, dan zal ik je dat vertellen.
Het was een geweldige dag, de laatste schooldag voor de kerstvakantie. Op school is de tafeltenniswedstrijd gehouden. Eerst in de klassen, en vervolgens aan het einde van de dag de klassenwinnaars tegen elkaar. Roel bleek één van de besten. Tijdens de laatste ronde was het muisstil in de gymzaal. Op en rond de tafeltennistafels zitten de klasgenootjes ingespannen te kijken wie er gaat winnen . Sommigen hangen in de rekken, anderen staan op de tafels, om maar niets van de wedstrijd te hoeven missen. Marieke, de zus van Roel, beet op haar tong van spanning. Even hadden ze oogcontact, Roel en zij. Marieke is maar wat trots dat haar broer in de finale speelt. Bijna duwt ze Stefan voor haar van de tafel. Die geeft haar een snauw. Maar ze zegt van spanning niets terug. Dan klinkt een daverend applaus. Roel heeft zijn vriend Bernhard verslagen met slechts één punt verschil. Ze pakken elkaar beet zoals kerels dat doen. Het was een eerlijke, heerlijke wedstrijd. De wedstrijd spelen vinden zij belangrijker dan winnen. Even later staat Roel op ‘het podium’: De grote tafel die daarvoor in het midden is gezet. Naast de andere winnaars uit de verschillende groepen. Directeur Poelstra spreekt hun toe. “Wat heb ik genoten. Jullie deden het allemaal fantastisch. Roel, jij was dit keer de beste. Proficiat!” De winnaars krijgen elk een leuk spel mee voor thuis. Mooi om samen te doen in de kerstvakantie. De meester sluit deze laatste schooldag af. “Jezus is eeuwen geleden in Bethlehem geboren. Ook nu in jullie hart? Zonder dat kan je niet tot Zijn eer leven. Niet als je kerstliederen zingt, niet als je luistert in de kerk en niet als je gaat sterven. Buig je knieën, (aan)bidt en geef Hem de eer voor je vanavond gaat slapen. Tot – zo de Heere het wil en wij leven – in het nieuwe jaar!” In zijn gebed smeekt de meester vurig om alle kinderen te bewaren voor het kwaad. Hij vraagt de Heere om hen te brengen bij de kribbe om de geboren Koning te aanbidden.
Rollebollend belanden Roel en zijn vriend Bernhard tussen de anderen op het plein. Ze smijten hun jas aan de kant en gaan op de tafeltennistafel buiten opnieuw met elkaar in gevecht. Heerlijk zo zonder de spanning van de wedstrijd nog even een balletje te slaan. Het batje waar Roel mee speelt is van hem zelf. Een dure, van z’n zakgeld ooit gekocht. De kans om te winnen wordt groter als je speelt met je eigen batje. Dat voelt het meest vertrouwd. Ze gaan door tot Marieke Roel meesleept. “Kom Roel, we moeten naar huis. Mama heeft gezegd direct thuis komen uit school”. O ja, dat is waar. Roel was het helemaal vergeten. “Tot op het Kerstfeest in de kerk”, roept hij snel naar zijn vrienden. Marieke springt bij Roel achterop de fiets. Haar grote broer, wat is ze trots op hem. “He Roel, dat was echt knap van je om toch te winnen!”, zegt ze terwijl zij stevig de arm om hem heenslaat. “Nou Bernhard was ook goed hoor!”, reageert Roel. Hij wil niet laten blijken dat het hem goed doet dat zn zusje trots op hem is. “Maar jij was echt beter”, vindt Marieke. Roel trapt stevig door, nog een paar straten, dan de bocht om en… daar ziet hij de auto van opa en oma Belder staan. Wat moeten die nu hier bij ons? O da’s waar ook.Roel denkt aan wat mama tussen de middag tijdens het eten verteld heeft. Papa is naar het ziekenhuis geweest en kreeg de uitslag van onderzoeken. De laatste tijd was hij heel erg moe. Niets hielp om het over te laten gaan. Daarom werd hij doorgestuurd naar ziekenhuis. Een vreemd gevoel krijgt Roel. De snelheid van het fietsen gaat eruit. “Wat is er? Je fietst niet door ”, merkt Marieke op.
Thuisgekomen zet Roel traag de fiets in de schuur. Marieke rent hem al voor naar binnen. Roel komt later de kamer binnen. Zie je wel, zoals hij al dacht, bedrukte gezichten. “Kom er bij zitten, Roel”, zegt mama. Roel gaat zitten op het puntje van het hoekje van de bank. Op veilige afstand. Wat zou er zijn? Dan gaat vader vertellen. “Wij zijn vandaag naar het ziekenhuis geweest. De dokter heeft ons de uitslag van het onderzoek gegeven. We mochten zelf de foto’s die gemaakt zijn op het scherm meekijken.” Papa stopt even. Mama krijgt tranen in haar ogen. Oma brengt haar zakdoek naar haar gezicht. Mama pakt vaders hand. Dan vertelt papa met een brok in zijn keel en tranen in de ogen: “De dokter vertelde dat papa heel ernstig ziek is, tumoren heeft, kanker in een vergevorderd stadium. Of er behandelingen mogelijk zijn weten we nog niet. Ook niet of ik beter kan worden. Toch doet de Heere niet verkeerd, ook niet in het kwaad wat ons overkomt. Hij is ons nabij. Sprak opnieuw tot ons Zijn Woord: Ik ben het Licht der wereld, wie in Mij gelooft leeft al was hij ook gestorven”. Bij het woord ‘kanker’, springt Roel van de bank en speert weg. Het laatste wat papa zei heeft hij nog net opgevangen. Naar buiten, weg, weg. Papa gaat dood. Dat was ook bij oom Janus die kanker kreeg. Vanuit huis hoort hij roepen: “Roel, Roel”. Maar hij keert zich niet om en blijft rennen tot hij buiten adem is. Dan sleept hij zich verder voort. Over de stoep, met de handen in zijn zakken, beide vuisten gebald van boosheid of beter van wanhoop, van intens verdriet. En klinkt het gesmoord: “Papa”. Meer niet. Hij moet papa missen, dat kan niet, dat mag niet!Het is niet eerlijk. ’t Was zo’n heerlijke dag. Hij werd de beste met tafeltennis. Marieke trots op hem. Maar… papa gaat dood. Het hele kerstfeest hoeft van hem niet meer. Ook het spelen op zijn trompet in de kerk, nog een verrassing voor papa en mama en de anderen, kan van hem gestolen worden. Eén ding daar denkt Roel nog maar aan: “Papa”, een diepe snik. Tranen stromen over zijn wangen. In een waas van tranen loopt Roel verder, zonder dat hij weet waarheen.
Zonder dat Roel het ziet komt hij bij het voor hem zo bekende bankje. Daar waar hij met zijn vrienden vaak speelt en zit. Lekker ravotten, sterke verhalen ophangen, meiden bang maken en soms echt heel serieus. Als ‘mannen onder elkaar’. Roel zakt zonder erbij na te denken op het bankje neer. Een man die ook op het bankje zit merkt hij niet eens op. Met z’n hoofd in zijn handen snikt hij het uit. Zijn hele lichaam schokt. Tot Roel een hand op zijn rug voelt. Langzaam bedaart Roel. Die hand op zijn rug doet hem goed. Zonder zich af te vragen van wie die hand is begint Roel te praten. “Het was zo’n coole dag, de wedstrijd was echt spannend, maar toen ik thuiskwam zag ik bedrukte gezichten. Papa vertelde dat hij k…” Verder komt Roel op dat moment niet. Opnieuw begint hij te huilen. Hij snikt het uit. De man naast hem op het bankje gaat zachtjes praten. De woorden maken Roel rustig. Wat een bekende stem. Wat blijkt? Opa Drop, zo noemt Roel en zijn vrienden hem, zit naast hem. Opa Drop die altijd zo goed met hen op kan schieten. Hij speelt het spel, hoe gek soms ook voor ouderen, mee wat Roel en z’n vrienden soms verzinnen. Dan praat hij ook hem hen , vertelt wat hij zelf in zijn leven heeft meegemaakt, hoe goed de Heere voor zo’n dwaas man – zoals hij zichzelf noemt – is. Ja, opa Drop leeft met de Heere. Dat zie je aan hem en hoor je in wat hij vertelt. Opa Drop ziet elke dag naar de Heere uit. Aan hem stort Roel zijn hart nu uit en verteld Opa Drop wat er die dag gebeurd is, waarom hij boos en verdrietig is.
“Roel, je bent erg verdrietig door wat papa vertelde, dat is heel goed te begrijpen. Je vader is heel ernstig ziek. Kanker is een ziekte waar iedereen voor vreest. Je weet niet wat je moet zeggen of doen. Het maakt je bang. Misschien zijn er behandelingen mogelijk, dat vertelde je toch? Weet je waar opa toch blij mee is? Papa vertelde dat hij voelt dat de Heere nabij is. Dat geeft hem rust en moed om verder te gaan, om het jullie te vertellen, om te vechten om zo God het geeft in Zijn kracht de ziekte te overwinnen. God is een God van wonderen jonge. Daar kan opa van getuigen!” De warmte die opa uitstraalt, het tegen opa aan zitten, de woorden die rustig worden gesproken, het troost Roel een beetje. En dan, Roel smijt het eruit: “Ik wil niet meer op mijn trompet spelen. ’t Kan mij gestolen worden”. Nu alles allemaal zo anders, zo verdrietig is geworden begrijpt opa dat heel goed. “En toch Roel, misschien helpt het juist papa en mama als jij wel speelt. Worden zij misschien juist doordat jij speelt en wat je speelt getroost. Geeft het hen levensmoed”.
Het is tweede Kerstdag. De kerk zit tot het laatste plaatsje vol. Altijd bijzonder om met het kerstfeest als gemeente met alle jongeren zo bij elkaar te zijn. Ook Roel, Marieke, papa en mama zitten met elkaar in de kerk. Roel op het hoekje. Want hij gaat toch meespelen. De dominee houdt een korte toespraak. Het gaat over Simeon en Anna. Zij verwachten de Heere Jezus en kwamen dan ook dagelijks in de tempel, de kerk van nu. Hoe Simeon de Heere Jezus zag toen Maria en Jozef in de tempel met Hem kwamen. Simeon Jezus zijn armen nam en begon te jubelen, de lofzang ging zingen.
Na de woorden van de dominee zingen de koren en zeggen de verenigingen wat op. Roel wordt wel een beetje zenuwachtig. Zometeen is hij aan de beurt. En papa en mama en de rest weten nog van niets. Als Roel aan de beurt is gaat naar boven, naar het orgel. Daar pakt hij zijn trompet en gaat bij de balustrade staan. Iedereen in de kerk kan hem zien staan. Roel zietopa Drop zitten. Die knikt hem bemoedigend toe.
Roel haalt diep adem, het orgel begint te spelen en bij het couplet zet Roel de melodie in. Eerst aarzelend, maar dan vergeet hij alles om zich heen, en schalt zijn trompet:
Zo laat Gij, HEER, Uw knecht,
Naar ’t woord, hem toegezegd,
Thans henengaan in vrede;
Nu hij Uw zaligheid,
Zo lang door hem verbeid,
Gezien heeft op zijn bede.
Het orgel speelt het tussenspel. Roel ziet naast Marieke, mama en papa zitten. Papa kijkt met tranen in zijn ogen, zijn gezicht straalt. Het lied, de tekst en dat Roel speelt raakt hem. Het geeft Roel vleugels, het maakt hem vrij, als hij met de trompet het tweede couplet inzet. Opnieuw jubelt zijn trompet en iedereen in de kerk zingt mee:
Een licht, zo groot, zo schoon,
Gedaald van ’s hemels troon,
Straalt volk bij volk in d’ ogen;
Terwijl ’t het blind gezicht
Van ’t heidendom verlicht,
En Isrel zal verhogen.
Nunspeet, december 2020
Henk-Jan Koetsier
Vooraf aan het weekend
Winst uit Verlies weekend komt al snel dichterbij
Straks zitten we op de banken, zij aan zij
Durf ik kwetsbaar en eerlijk te zijn?
Echt te delen hoe de periode is geweest, dat is toch fijn?
Dan rijst het gebed heel plots naar Hem:
Wilt U helpen, o Heere? Ik vraag het met klem
Zonder Zijn hulp zal ik blijven dwalen
En niets delen, zal het hart doen blijven malen
Over gemis. Als ik niet heel eerlijk ben
En zeg dat dit weekend spannend is. Herken
Ik iets van angst en probeer te vluchten
In ratio en de moeilijke onderwerpen te ontvluchten
Terugkijkend op het weekend
Thuiskomen met zoveel gedachten
En gelukkig geschreven briefjes die op mij wachtten
Nee, je staat niet alleen in je verdriet
Door te delen, is het of je dan ziet
Wat het goed doet om je hart te luchten
Niet langer weg te stoppen of vluchten
Voor de emoties die je overspoelen
Waardoor je ’s nachts in je bed ligt te woelen
Op tijd komen, was voor velen een strijd…
Maar daarna was de maaltijd al snel vol gezelligheid.
Diverse accenten kon je herkennen
Gelderlanders het meest, het Zeeuws was even wennen ?
De vaatwasser ging aan en wij aan de praat
Over onze achtergrond. Soms werd het even te kwaad
En werd een traantje weggepinkt
Wanneer een herinnering in het hart weerklinkt
Om elkaar beter te leren kennen,
Een gesprek met z’n twee, om te wennen
Weer of voor het eerst over het onderwerp te praten
Huiselijke sfeer opzoeken, dus we zaten
Op de slaapkamers, bedden en banken
De avond afgesloten met de Heere te danken
Wel nog tijd voor wat ontspanning en rust
Zijn het de boerengeluiden wat mij in slaap sust?
De volgende ochtend werd over Jozef gelezen
Bij Henk-Jan waren er enkele vragen gerezen
Waar vond Jozef zijn troost en kracht?
En ik of jij? Is het Christus van Wie je alles verwacht?
Vertrouw op God, Hij gaat je voor
Steun op Hem, Hij kent je door en door
Weet de Vader niet wat goed is voor Zijn kind?
Ben jij het niet die Hij zo teer bemint?
Dan zal Hij de weg, zo goed bedacht
Voorgaan tot het einde, waar wacht
Een beter lot voor jou bereidt
Niets is beter dan bij Hem te zijn in eeuwigheid
In de middag een houten doosje gemaakt
Een rememberbox, met een inhoud die raakt
Want ieder heeft heel persoonlijk in kleur
Een kaartje geschreven. Om thuis, binnensdeur
Te lezen wat de ander aan je wilde meegeven
Ja, tijdens deze dagen is er een band geweven
Ook deze dagen gaan weer voorbij
Intensief, maar terugkijkend maakt het me blij
De herinneringen raak je nooit meer kwijt
Weekend Winst uit Verlies is echt profijt
Gedicht door Gerrianne Hol, deelneemster Jongerenweekend
“Onvergetelijk is het jongerenweekend waar ik aan deel heb genomen. Waardevol om zelf te kunnen delen, maar ook te ontvangen van wat anderen als verlies en Winst hebben ervaren rond kanker“
Voor wie?
Heb jij kanker of ben je daarvan hersteld? Heeft iemand uit jouw gezin kanker of gehad? Heb jij je vader, je moeder of je broer/zus verloren door kanker? En ben jij (jong)volwassen (bijna 18 < 30 jaar)? Dan ben je van harte welkom!
Wat mag je verwachten?
Contact met jongeren die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Samen luisteren naar wat Gods Woord ons te zeggen heeft. Vrijdagavond maken we met elkaar kennis en werken wij dat creatief uit. Zaterdagmorgen houden we een Bijbelstudie. Verder veel ruimte voor het ontmoeten van elkaar. Lees meer in de verhalen van die jou voor gingen!
Wie is de leiding?
Het bestuur zorgt voor deskundige leiding en ziet erop toe dat de sfeer, onderlinge omgang en inhoud overeenkomstig Gods Woord is.
Waar?
Groot Pepersgoed te Hoevelaken (goed bereikbaar per auto of OV).
Wanneer?
D.V. vrijdag 21 en zaterdag 22 februari 2020. Aankomst vrijdag rond 16 uur en vertrek zaterdag ca. 15:00 uur.
Wat zijn de kosten?
Daar het bestuur voor dit Jongerenweekend giften reserveert vragen we een kleine bijdrage in de onkosten van € 15,00 per persoon. Reiskosten naar en van de locatie zijn voor eigen rekening.
Lees je deze activiteit en spreekt het jou aan? Meld je dan aan door onderstaand formulier in te vullen!
Het aantal plaatsen voor deelnemers is beperkt en wordt op basis van aanmelding verwerkt.
Let op! Onder ‘Opmerkingen’ svp je leeftijd(en) en in welke relatie jij tot het onderwerp staat. Help mee het jongerenweekend onder de aandacht te brengen. Klik hier voor de flyer!
De envelop met persoonlijke boodschappen - Terugblik Jongerenweekend 2017