Ik stap in de auto, klaar om naar het jongerenweekend in Ottoland te vertrekken. Plotseling word ik overvallen door intense boosheid en verdriet. Als een donderslag bij heldere hemel flitst het door me heen: deelnemen aan een jongerenweekend van Winst uit Verlies kan maar één ding betekenen: je hebt met kanker te maken (gehad)!

Ik start de auto en begin aan de rit. Ontdaan. Van slag. In de war. Ik keek al maanden uit naar dit weekend, hield nauwlettend in de gaten of het aanmeldformulier op de website verscheen en nam voorzorgsmaatregelen die moesten zorgen voor ruimte rondom het weekend, zodat alle indrukken op een rustige manier hun plekje konden vinden. En nu dit. Eigenlijk hoeft het van mij niet meer. Ik ben er klaar mee. Zal ik maar gewoon niet gaan? Zal ik me afmelden? Zal ik teruggaan naar huis? Bij deze club wil ik toch helemaal niet horen?

Ik zit in de auto en iets in mij zorgt ervoor dat ik toch doorrijd naar De Zwarte Schuur, de groepsaccommodatie van dit jaar. Zoek ik misschien toch iets van (h)erkenning? Vermoed ik er toch wat te kunnen halen? Of doe ik dit puur en alleen uit plichtsgetrouwheid? Ik heb me tenslotte aangemeld, dus ze rekenen op me.

Ik stap uit de auto en meld me bij Henk-Jan, Tineke en de andere deelnemers. Ik ben de laatste en al vrij snel na mijn komst gaan we aan tafel. De groep is nagenoeg hetzelfde als bij mijn vorige deelname en algauw zorgt dat voor een vertrouwde en gezellige sfeer. Het is alsof we verder gaan bij waar we de vorige keer stopten. Het voelt goed. Het is goed.

Tijdens onze tweedaagse reis lachen we, huilen we, zoeken we, vinden we, snappen we of tasten we juist in het duister. Soms zijn er namelijk ook gewoon geen antwoorden te vinden.

Als ik aan het einde van de tweede dag opnieuw in mijn auto stap, ben ik moe. Moe van alle indrukken. Moe van al het sociale contact. Moe van al het denken. Moe van al het voelen. Moe van alle vragen. En ook gewoon moe door een niet al te lange nacht (de bedstee sliep overigens prima, daar lag het niet aan). Door de moeheid heen piepen nog weer wat nieuwe gedachten: wat heeft dit weekend me opgeleverd? Was het de moeite waard? Is het nou echt zo erg om bij deze club te horen? Zal ik me, bij gezondheid, volgend jaar weer aanmelden?

Ik weet het niet. Ik ben er nog niet over uit.

Nee, natuurlijk wil ik niets met kanker te maken (gehad) hebben, maar ik kan er niet omheen: het is een feit dat ik er wél mee te maken (gehad) heb. Het is nu aan mij om dat gegeven te leren verweven met mijn leven. Niet als een slachtoffer, maar als een wijs en gevormd mens. Een mens die leert van het leven. Een mens die leert van de tegenslagen. Een mens die óók kijkt naar wat ze heeft, in plaats van alleen naar datgene wat ze mist. En… een mens die het niet alleen hoeft te doen. Een mens die durft te ontvangen van mensen die – er soms helemaal klaar mee zijnde – ook met kanker te maken hebben (gehad).

Ik ben er klaar mee. Met dit stukje tekst in elk geval. Over dat andere slaap ik nog maar ‘es een nachtje, heerlijk in mijn eigen bed.

Arjanne Bijsterveld

^{Arjanne (’99) kreeg in 2022 de diagnose borstkanker. Een behandeltraject volgde, de ziekte verdween. Met vallen en opstaan, en op zoek naar winst uit verlies, probeert zij deze levensveranderende gebeurtenis te verweven met haar bestaan. In haar blogs deelt ze wat van haar ervaringen.}

“Onvergetelijk is het jongerenweekend waar ik aan deel heb genomen. Waardevol om zelf te kunnen delen, maar ook te ontvangen van wat anderen als verlies en Winst hebben ervaren rond kanker“

_Thema:
Verlies geeft verandering

Aan de hand van dit thema maken we kennis met elkaar, doen we de Bijbelstudie en werken we de creatieve opdracht uit.

Voor wie?
Heb jij kanker of ben je daarvan hersteld? Heeft iemand uit jouw gezin kanker of gehad? Heb jij je vader, je moeder of je broer/zus verloren door kanker? En ben jij jong-volwassen (ongeveer 18 < 35 jaar)? Dan ben je van harte welkom!

Wat mag je verwachten?
Contact met jongeren die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Samen luisteren naar wat Gods Woord ons te zeggen heeft. We leren elkaar kennen. Onderzoeken wat de Bijbel ons wil leren rondom het thema. En we werken het thema creatief uit voor een tastbare herinnering. Verder veel ruimte voor het ontmoeten van elkaar. Lees meer in de verhalen van die jou voor gingen!

Of ga direct naar terugblik laatste weekend

Wie is de leiding?
Het bestuur zorgt voor deskundige leiding en ziet erop toe dat de sfeer, onderlinge omgang en inhoud overeenkomstig Gods Woord is.

Waar?
Gasterij de Zwarte Schuur – Ottoland

Wanneer?
D.V. vrijdagmiddag 24 tot zaterdagavond 25 januari 2025

Wat zijn de kosten?
De kosten van worden gedekt door een vrijwillig bedrag van de deelnemers, aangevuld met de giften van donateurs, kerkenraden en sponsor(-acties). De reiskosten naar en van de locatie zijn voor eigen rekening.

Let op! Bij de vraag over je verwachting s.v.p. vermelden in welke relatie jij tot het onderwerp staat.

Help mee het jongerenweekend onder de aandacht te brengen en verspreid dit bericht!

Je kunt hiervoor ook deze afbeelding gebruiken om te delen op social media.

Oudejaarsavond, een avond waarbij er teruggezien wordt op het voorbij gesnelde jaar. Een avond waarop ook de namen worden voorgelezen van hen die ons zijn ontvallen. Nieuwjaarsdag, een dag waarop vooruit gekeken wordt. Verwachtingen wat het nieuwe jaar ons brengen zal, maar er ook nog zo veel verborgen is.

Het blijft in m’n herinneringen naar boven komen. Onze laatste oudejaarsavond samen. Ook wij keken terug. Een jaar is voorbijgegaan met daarin zo’n ernstige boodschap. Mijn lieve vader is ongeneselijk ziek. Na deze boodschap die klonk eind april 2015 volgden maanden van grote zorgen. Mijn vader moest twee weken na de boodschap met spoed geopereerd worden om tumorweefsel te verwijderen, omdat hij zo hard achteruit ging. Maandag kon hij lopen met een stok, dinsdag met de rollator, woensdag zat hij in de rolstoel en donderdagavond lag hij met uitval links al bijna in coma. Mijn vader kreeg na de operatie ernstige complicaties die elkaar afwisselden met soms maar 1 dag rust tussendoor. Na een ziekenhuisopname van ruim 8 weken volgden er maanden van betrekkelijke rust. Waarin mijn vader weer wat energie had om te doen ondanks de bestralingen en chemo die hij kreeg. Het waren goede maanden waarin we als gezin redelijk normaal konden leven. Maar wel met de gedachte dat die rust ook voorbij zal gaan.

De laatste verjaardag van mijn vader in november. We wisten dat het zijn laatste verjaardag zou zijn. Op die dag kregen we ook te horen dat de tumor weer gegroeid was ondanks de chemo en bestralingen en dat een operatie weer zou moeten volgen om tumorweefsel weg te halen. Deze keer beter voorbereid dan de eerste keer. Ondanks dat volgden opnieuw weer vele ernstige onverwachte complicaties waarbij we opnieuw meerdere malen opgeroepen werden en gevreesd hebben voor zijn leven. Het werd al snel duidelijk dat hij met de kerstdagen en de jaarwisseling in het ziekenhuis zou moeten doorbrengen.

Oudejaarsavond zijn mijn moeder, broer en ik na de kerkdienst opnieuw naar het ziekenhuis gegaan om onze laatste jaarwisseling samen als gezin mee te maken. Het oude jaar uit met zoveel zorgen. Het nieuwe jaar in met nog meer zorgen. We wisten dat het een moeilijk jaar zou worden. Mijn vader zou niet meer beter worden en zal menselijkerwijs gesproken niet lang meer te leven hebben. Maar hoe het zal gaan, dat lag verborgen.

En elk jaar weer moet ik op oudejaarsdag terug denken aan de jaarwisseling in het ziekenhuis. We wensten elkaar toen het beste toe voor het nieuwe jaar. Maar ook wetend dat de volgende oudejaarsavond de naam genoemd zal worden van mijn lieve vader. Elke oudejaarsavond voel ik nog weer extra die lege plek. Het gemis. Het verdriet. En rouw ik met de andere rouwenden om het verlies van dierbaren. En kijken we het nieuwe jaar tegemoet, onwetend wat die zal brengen. Meelevend met hen die in grote zorgen leven en weten of vrezen dat het hun laatste jaarwisseling zal zijn.

Een stem zegt: Roep.
En hij zegt: Wat zal ik roepen?
Alle vlees is gras en al zijn goedertierenheid als een bloem des velds.
Het gras verdort, de bloem valt af, als de Geest des HEEREN daarin blaast;
Voorwaar, het volk is gras.
Het gras verdort, de bloem valt af;
Maar het Woord onzes Gods bestaat in der eeuwigheid.
Jesaja 40 : 6-8

Corine van Luttikhuizen

Corine (25 jaar) heeft in 2016 haar vader verloren aan een hersentumor. In het dagelijks leven is zij verpleegkundige in Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede en werkt zij thuis in de schapenhouderij. In deze blogs deelt ze hoe herinneringen en rouw in het dagelijks leven invloed hebben.

‘Juf, wat is uw droom?’ Ik kijk mijn leerling verbaasd aan. Verbaasd doordat deze jongen nog niet zo lang in Nederland is en deze vraag toch in perfect Nederlands stelt, maar nog meer door het onverwachtse ervan. We zitten met zijn drieën op de gang en zijn bezig met een leesles. Hij, een andere leerling en ik als onderwijsassistent.

Onderwijsassistent. Dat was in ieder geval niet mijn droom. Mijn droom was om de pabo te doen en juf te worden, maar door mijn gezondheid liep dat anders. Toen ik ontdekte dat zowel de opleiding als het beroep van leerkracht te intensief zouden zijn, was dat moeilijk. Uiteindelijk zette ik mezelf eroverheen met de gedachte dat ik als onderwijsassistent in ieder geval wél juf was. Ik zag ook de mooie kanten: veel een op een mogen werken, een band kunnen opbouwen met kinderen, leerkrachten helpen en zo hun werkdruk verlagen… Even twijfelde ik nog of ik wel genoeg uitdaging zou hebben, maar ik vertelde mezelf dat dat vast goed kwam. Misschien kon ik af en toe een cursus volgen, een stagiaire begeleiden of invallen. En bovendien: voor elk kind een goede juf zijn en elk kind geven wat het nodig heeft, leek me een leerproces dat nooit klaar is. Over uitdaging gesproken.

Mijn plek weten

Inmiddels werk ik alweer vijf jaar als onderwijsassistent en uitdagingen zijn er inderdaad genoeg. Leuke uitdagingen waar ik zelf voor kies, maar ook veel uitdagingen die ongevraagd op mijn pad komen en die ik helemaal niet wil. Zo is het een uitdaging om elke werkdag met frisse moed en zin naar mijn werk te gaan, ook als ik me moe en futloos voel. Het is een uitdaging om al hoestend pleinwacht te lopen. En waar ik ervan hou om mee te denken over de gang van zaken in de klas en het leerproces van mijn leerlingen, is dat in mijn huidige baan niet gewenst. Dit accepteren en mijn plek weten is een uitdaging die pijn doet. Mijn werk blijkt niet vanzelf te gaan.

Onbereikbaar

De droom om leerkracht te worden, was niet de eerste droom die sneuvelde en ook niet de laatste. Gebroken dromen horen bij een leven na kanker en bij chronisch ziek zijn. Voor sommige dromen moet ik harder vechten, voor sommige dromen langer wachten en andere blijken simpelweg onbereikbaar. Niets blijkt vanzelf te gaan.

Een extra portie geduld

Wat is op dit moment mijn droom? Mijn leerling kijkt me aan, wachtend op antwoord. Na enkele seconden zeg ik aarzelend: ‘Ik wil ooit een boek schrijven. Eén voor grote mensen en één voor kinderen.’ Of die droom ooit uitkomt? De tijd zal het leren. Voor nu weet ik dat ik de pijn van oude, mislukte dromen, maar ook mijn verwachtingen, wensen en nieuwe dromen in Gods handen leggen mag. Ondertussen biddend om wijsheid, moed en een extra portie geduld, want ook vertrouwen en wachten gaan niet vanzelf.

Niets gaat vanzelf. Niets gaat alleen.

Boekentip: Ik heb meerdere keren het boek ‘Lijden in Gods hand’ van Christa Rosier gelezen. Deze schrijfster had in haar eigen gezin te maken met rouw. Zelf had ze borstkanker waaraan ze in 2011 is overleden. In hoofdstuk 11 van haar boek gaat het over ‘gebroken dromen’. Haar inzichten vond ik erg mooi en verrassend.

Willemarijn

^{Willemarijn (25) is onderwijsassistent in een taalklas. Ze is gek op koffie, kleur en taal en schrijft regelmatig over haar ervaring met kanker. Op haar zevende kreeg ze leukemie (ALL), daarna volgde nog vijf keer een recidief. De laatste behandeling is nu ongeveer vijf jaar geleden_.}

‘Voorlopig is jouw agenda van ons’, zegt de arts. Ik kijk haar aan, glimlach wat en knik instemmend, maar ondertussen denkt de obstinaat in mij er het hare van. Niet dat ze daar heel veel kans voor krijgt, want de arts blijkt al gauw een rake opmerking geplaatst te hebben. Gek eigenlijk, de diagnose zet m’n leven stil, maar m’n agenda raakt voller en voller en voller. Even overweeg ik een secretaresse in dienst te nemen, maar dat lijkt me bij nader inzien toch niet zo’n goed idee. Er zit niets anders op dan van de ziekenhuis-app m’n nieuwe favoriete app te maken, m’n agenda altijd bij me te hebben en natuurlijk braaf alle afspraken na te komen.

De planning van het ziekenhuis is fors: uitzaaiingen moeten uitgesloten of bevestigd worden, er moet een behandelplan gemaakt en besproken worden, er moeten keuzes gemaakt worden rondom toekomst en vruchtbaarheid, er moeten aanvullende onderzoeken plaatsvinden, er moet worden nagedacht over het wel of niet meewerken aan klinisch genetisch onderzoek, er moet bloed naar het lab, het tumorgebied moet gemarkeerd worden, er moet een pruik uitgezocht worden, er zijn medicijnen nodig, de hartfuncties moeten onder de loep worden genomen, er moet een injectie-met-beschermende-functie gezet worden, er moet een oriënterend gesprek met een radiotherapeut-oncoloog plaatsvinden en er moet begonnen worden met chemotherapie. Normaliter ben ik een kei in uitstellen, maar die optie staat nu even niet in het rijtje: ik heb een kleine 4 weken.

De rollercoaster is van start. Het wordt er allemaal niet rustiger op, eerder drukker. En pittiger. En uitdagender. Chemotherapie, immunotherapie, een ingrijpende ingreep en radiotherapie: ‘ineens’ is het de dagelijkse gang van zaken, ‘ineens’ is het mijn leven. Het lieve ziekenhuispersoneel benut de agenda optimaal. Of, nou ja…daar doen ze hun uiterste best voor. Al snel blijkt dat zij toch ook te volgen hebben. Er is Iemand anders Die de dienst uitmaakt. Hij bepaalt of mijn bloedwaardes een nieuwe kuur toelaten. Hij bepaalt of de tumor reageert op het grove geschut dat chemo heet. Hij bepaalt of mijn lichaam de behandelingen wel of niet aankan. Hij bepaalt hoe ik me voel. Hij bepaalt met welke mensen ik op de dagbehandeling in aanraking kom. Hij bepaalt wie er aan mijn bed staan. Hij bepaalt welke behandelingen ik nodig heb. Hij sluit deuren. Hij opent vensters.

Ik kom erachter dat ik het niet voor het zeggen heb. Ik kom erachter dat het bekwame en gewaardeerde ziekenhuispersoneel het niet voor het zeggen heeft. Ik kom erachter dat het voor een mens niet meevalt om machteloos en afhankelijk te zijn (of eigenlijk: dat het voor een mens niet meevalt om te moeten erkennen machteloos en afhankelijk te zijn). Ik kom er ook achter dat er Één is Die regeert en dat álles ‘een bestemden tijd’ heeft.

Ik probeer het te geloven, te belijden, er in te berusten: Gods tijd is de beste tijd!

Arjanne Bijsterveld

^{Arjanne (’99) kreeg in 2022 de diagnose borstkanker. Een behandeltraject volgde, de ziekte verdween. Met vallen en opstaan, en op zoek naar winst uit verlies, probeert zij deze levensveranderende gebeurtenis te verweven met haar bestaan. In haar blogs deelt ze wat van haar ervaringen.}

‘Hoe lang is het nu geleden?’ De vraag die ik regelmatig krijg. En mijn antwoord verandert door de jaren heen. En dit jaar is het antwoord: ‘8 jaar geleden’. 8 jaar geleden dat mijn lieve vader is overleden aan een hersentumor. 1 jaar en een maand ziek geweest. ‘Heb je het inmiddels een plekje kunnen geven? Heb je het al wat verwerkt?’ Vragen die ik in de eerste jaren wel eens kreeg. Nu wordt dat niet meer gevraagd. Want 8 jaar is toch al lang geleden? Dan moet je het inmiddels wel ‘verwerkt’ hebben en heb je het prima een plek kunnen geven…? Dat is tenminste ook de gedachte die ik mijzelf veel voorhoud. En ik probeer mezelf ook wijs te maken dat het antwoord op die vragen ‘ja’ moet zijn.

9 jaar geleden kregen we de boodschap dat mijn lieve vader een hersentumor had. Wat een vragen kwamen er op allerlei gebied. Vragen die smeekten om antwoorden. Wanhopig ging ik op zoek naar antwoorden. En de antwoorden die ik kreeg zorgden vaak voor nog meer vragen. Een tijdje terug zorgde ik voor een patiënt die ik vanaf de spoedeisende hulp opnam. Een man van rond de 40 jaar die kwam voor een geïnfecteerde navelbreuk. Tenminste dat dachten de artsen. De volgende dag zorgde ik weer voor deze man en was hij inmiddels geopereerd. Wat bleek, het was geen navelbreuk maar een tumor die flink aan het groeien was. De man wist de boodschap nog niet, omdat hij die avond nog erg duf was van de operatie. Hij vroeg mij die ochtend: ‘Het is wel een grotere snee geworden dan ze hadden gezegd, hoe kan dat?’ Ik stond even met een mond vol tanden. Ik antwoordde hem dat de arts dit zo meteen ging uitleggen. In een apart kamertje werd hem de boodschap verteld, kanker… Ik stond erbij, ik slikte en slikte nog eens. In een hoekje veegde ik een traan weg. De vragen kwamen bij deze man. Is het te genezen? Hoe nu verder? Antwoorden waren er nog niet… Antwoorden waar je van verlangt ze te weten, maar de realiteit niet van wil beleven.

Zo ook bij een patiënt die opgenomen zou worden op de afdeling waar ik werk. Hij had een epileptisch insult gehad. Samen met mijn collega hebben we de patiënt opgehaald van de spoedeisende hulp. De oorzaak van het insult was een hersentumor. De man is getrouwd, vader van 2 kinderen in de leeftijden van ongeveer 16 en 18 jaar. Wat gingen toen m’n gedachten terug. Ook ik was 16 jaar en mijn broer 18 jaar. De ontzettende werkelijkheid van kanker die deze familie nu inging, voelde zo bekend. Maar ook zo ontzettend confronterend. Weer slikte ik en dacht terug. Terug aan de tijd dat ik hoorde dat mijn vader kanker had. Na deze avonddienst reed ik terug over de stille wegen door het bos. De tranen liepen over m’n wangen. De herinneringen aan die tijd, de rouw en het gemis wat diep in mij zit kwam naar boven. Ik weet het weer zeker. Het antwoord op deze vragen ‘Heb je het inmiddels een plekje kunnen geven? Heb je het al wat verwerkt?’ is NEE. Maar op de vraag ‘Heeft het u aan iets ontbroken?’ is het antwoord ook NEE. Want ‘Hij is een Vader der wezen en een Rechter der weduwen.’ Psalm 68:6.

Corine van Luttikhuizen

Corine (25 jaar) heeft in 2016 haar vader verloren aan een hersentumor. In het dagelijks leven is zij verpleegkundige in Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede en werkt zij thuis in de schapenhouderij. In deze blogs deelt ze hoe herinneringen en rouw in het dagelijks leven invloed hebben.

Met koffie gaat alles beter. En dus zit ik hier, een tikje inspiratieloos, maar mét mijn lievelingsmok vol koffie. Waar schrijf je over in een eerste blog? Ik zou kunnen beginnen met de reden dat ik hier ben. De reden dat jullie hier als lezers zijn. Ik kan een stortvloed aan herinneringen delen over chemo’s, uitslagen, spuugbakjes, artsen en lawaaierige infuuspompen. Maar ik doe het niet, want het is niet wie ik ben. Ik ben niet mijn ziekte. (Al heeft het me gevormd, dat wel.) Laat ik gewoon hier beginnen, in het nu. Ik zal jullie een rondleiding geven in mijn hoofd, hart en huis. Een kijkje in mijn leven.

Hoofd
Het is meivakantie, dus in mijn hoofd is het op dit moment lekker rustig. Normaal kan het daar best druk zijn, vol gedachten over mijn leerlingen en de gang van zaken in de klas. Ik ben namelijk juf: onderwijsassistent in een taalklas voor migrantenkinderen. Nu buitelen er vooral creatieve ideeën en kleurencombinaties door mijn hoofd. Soms schuift even de gedachte voorbij aan de belafspraak die ik morgen heb met mijn verpleegkundig specialist. Waar zal dat over gaan? Ik verwacht geen nieuwe uitslagen, dus veel bijzonders zal het niet zijn, toch?

Hart
Goed, genoeg gezien. Een kijkje in mij hart dan maar. Een hart waar stukjes afgebroken zijn. Stukjes die soms kwijt zijn, soms weer aangeplakt, de breuklijnen verstopt onder gouden verf, zoals bij Japanse kunst. Die stukjes, dat zijn de dromen die niet uitgekomen zijn. De dingen die ik heb gemist. De dingen die ik niet meer kan.
In mijn hart laten kijken is lastig. Kwetsbaar. Maar wat ik wel met je kan delen is dat in mijn hart vooral liefde zit. Liefde voor familie, vrienden en leerlingen, maar ook liefde en waardering voor mensen die ik in het ziekenhuis ontmoette: artsen, verpleegkundigen, psychologen, pedagogisch medewerkers… Er zit ook verlangen in mijn hart naar meer rust, minder ziekenhuis, naar eindelijk ‘normaal’ zijn. Er zitten nieuwe dromen in. En vragen aan een God die ik niet begrijp, maar van Wie ik zeker weet dat Hij er is.

Huis
Tot slot een vluchtige wandeling door mijn huis. Ik woon nog bij mijn ouders. Wat hier meteen opvalt, is de hoeveelheid boeken en, als je stiekem de kasten even opentrekt, de knutselmaterialen. Hier in de keuken, waar ik dit schrijf, schijnt juist het zonnetje naar binnen. Onze hond, een kleine, witblonde labradoodle, ligt op de keukenstoel naast mij. Tussen de knutselspullen op tafel ligt een dienblad met de onderdelen van mijn eFlow Rapid: een vernevelapparaat. Ik heb een grondige hekel aan dat ding, maar ik heb hem nodig door de longschade die ik tijdens de behandelingen opliep en mijn vatbaarheid voor infecties.

Koffer
We zijn bijna klaar, maar ik neem je nog even mee, de wiebelende vlizotrap op naar zolder. Daar staat een grote, bruinleren koffer gevuld met tastbare herinneringen. Een map met schoolwerk uit groep 4, een deken, behandelprotocollen, foto’s, brieven en kaartjes, prikcadeautjes, heel veel knutsels die ik maakte op de dagbehandeling… De spullen vertellen een verhaal uit mijn leven, over zes behandelingen tegen leukemie (ALL). Ik was 7 toen ik voor het eerst ziek werd, de zesde behandeling is nu bijna vijf jaar geleden. Het was veel. Het was moeilijk. Maar deze bijzondere mengelmoes aan spullen vertelt ook over fijne dingen.

Genieten
Mijn ziekte is geen verleden tijd, want de gevolgen zijn er elke dag. Maar die fijne dingen wil ik onthouden. En ik wil genieten van het hier en nu. Van vakantie. Van mooie boeken. Van creatieve projecten. Van mooie momenten met vrienden en familie. En… van  koffie uit mijn lievelingsmok.

Willemarijn

^{Willemarijn (25) is onderwijsassistent in een taalklas. Ze is gek op koffie, kleur en taal en schrijft regelmatig over haar ervaring met kanker. Op haar zevende kreeg ze leukemie (ALL), daarna volgde nog vijf keer een recidief. De laatste behandeling is nu ongeveer vijf jaar geleden_.}

02.02.2024 – 03.02.2024

de spullen zijn gepakt, Google Maps staat ingesteld
ik vertrek in mijn bolide vanuit Hardinxveld
ik wil een jongerenweekend van Winst uit Verlies meemaken
en daarom is mijn bestemming Hoevelaken
eenmaal daar
staan mijn ‘ouders-voor-24-uur’ liefdevol en hartelijk voor me klaar
ik ontmoet de andere jongeren, we zijn met zeven
allemaal zijn we bekend met de klappen van het leven
we kregen het zelf of het gebeurde een geliefde
maar bij allen was het kanker
die jeugd en onbevangenheid doorkliefde
we delen en spreken
we stellen ons kwetsbaar op en tonen gebreken
we lachen en huilen
we zoeken (h)erkenning en proberen wat te schuilen
we verdiepen ons
in elkaar
in het leven
in Gods Woord
de sfeer is vertrouwd
veilig
ontspannen
gezellig
ongestoord
mijn batterij is leeg
mijn hoofd is vol
mijn hart is gevuld
de spullen zijn gepakt, Google Maps staat ingesteld
ik vertrek in mijn bolide richting Hardinxveld

Arjanne Bijsterveld

^{Arjanne (’99) kreeg in 2022 de diagnose borstkanker. Een behandeltraject volgde, de ziekte verdween. Met vallen en opstaan, en op zoek naar winst uit verlies, probeert zij deze levensveranderende gebeurtenis te verweven met haar bestaan. In haar blogs deelt ze wat van haar ervaringen.}

*afbeelding bij artikel is het resultaat van de creatieve opdracht om het thema van het weekend af te beelden gemaakt door Arjanne

“Onvergetelijk is het jongerenweekend waar ik aan deel heb genomen. Waardevol om zelf te kunnen delen, maar ook te ontvangen van wat anderen als verlies en Winst hebben ervaren rond kanker“

Voor wie?
Heb jij kanker of ben je daarvan hersteld? Heeft iemand uit jouw gezin kanker of gehad? Heb jij je vader, je moeder of je broer/zus verloren door kanker? En ben jij jongvolwassen (bijna 18 < 30 jaar)? Dan ben je van harte welkom!

Wat mag je verwachten?
Contact met jongeren die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Samen luisteren naar wat Gods Woord ons te zeggen heeft. We leren elkaar kennen. Onderzoeken wat de Bijbel ons wil leren rondom het thema. En we werken het thema creatief uit voor een tastbare herinnering. Verder veel ruimte voor het ontmoeten van elkaar. Lees meer in de verhalen van die jou voor gingen!

Wie is de leiding?
Het bestuur zorgt voor deskundige leiding en ziet erop toe dat de sfeer, onderlinge omgang en inhoud overeenkomstig Gods Woord is.

Waar?
Groot Pepersgoed te Hoevelaken (goed bereikbaar per auto of OV).

Wanneer?
D.V. vrijdag 2 en zaterdag 3 februari 2024. Aankomst vrijdag vanaf een uur of 17 uur en tot circa zaterdag 16:00 uur.

Wat zijn de kosten?
Daar het bestuur voor dit Jongerenweekend giften reserveert, vragen we een kleine bijdrage in de onkosten van € 15,00 per deelnemer. De reiskosten naar en van de locatie zijn verder voor eigen rekening.

Het aantal plaatsen voor deelnemers is beperkt en wordt op basis van aanmelding verwerkt.

Let op! Bij de vraag over je verwachting s.v.p. vermelden in welke relatie jij tot het onderwerp staat.

Help mee het jongerenweekend onder de aandacht te brengen en verspreid dit bericht!

Je kunt hiervoor ook deze afbeelding gebruiken om te delen op social media.