Met koffie gaat alles beter. En dus zit ik hier, een tikje inspiratieloos, maar mét mijn lievelingsmok vol koffie. Waar schrijf je over in een eerste blog? Ik zou kunnen beginnen met de reden dat ik hier ben. De reden dat jullie hier als lezers zijn. Ik kan een stortvloed aan herinneringen delen over chemo’s, uitslagen, spuugbakjes, artsen en lawaaierige infuuspompen. Maar ik doe het niet, want het is niet wie ik ben. Ik ben niet mijn ziekte. (Al heeft het me gevormd, dat wel.) Laat ik gewoon hier beginnen, in het nu. Ik zal jullie een rondleiding geven in mijn hoofd, hart en huis. Een kijkje in mijn leven.

Hoofd
Het is meivakantie, dus in mijn hoofd is het op dit moment lekker rustig. Normaal kan het daar best druk zijn, vol gedachten over mijn leerlingen en de gang van zaken in de klas. Ik ben namelijk juf: onderwijsassistent in een taalklas voor migrantenkinderen. Nu buitelen er vooral creatieve ideeën en kleurencombinaties door mijn hoofd. Soms schuift even de gedachte voorbij aan de belafspraak die ik morgen heb met mijn verpleegkundig specialist. Waar zal dat over gaan? Ik verwacht geen nieuwe uitslagen, dus veel bijzonders zal het niet zijn, toch?

Hart
Goed, genoeg gezien. Een kijkje in mij hart dan maar. Een hart waar stukjes afgebroken zijn. Stukjes die soms kwijt zijn, soms weer aangeplakt, de breuklijnen verstopt onder gouden verf, zoals bij Japanse kunst. Die stukjes, dat zijn de dromen die niet uitgekomen zijn. De dingen die ik heb gemist. De dingen die ik niet meer kan.
In mijn hart laten kijken is lastig. Kwetsbaar. Maar wat ik wel met je kan delen is dat in mijn hart vooral liefde zit. Liefde voor familie, vrienden en leerlingen, maar ook liefde en waardering voor mensen die ik in het ziekenhuis ontmoette: artsen, verpleegkundigen, psychologen, pedagogisch medewerkers… Er zit ook verlangen in mijn hart naar meer rust, minder ziekenhuis, naar eindelijk ‘normaal’ zijn. Er zitten nieuwe dromen in. En vragen aan een God die ik niet begrijp, maar van Wie ik zeker weet dat Hij er is.

Huis
Tot slot een vluchtige wandeling door mijn huis. Ik woon nog bij mijn ouders. Wat hier meteen opvalt, is de hoeveelheid boeken en, als je stiekem de kasten even opentrekt, de knutselmaterialen. Hier in de keuken, waar ik dit schrijf, schijnt juist het zonnetje naar binnen. Onze hond, een kleine, witblonde labradoodle, ligt op de keukenstoel naast mij. Tussen de knutselspullen op tafel ligt een dienblad met de onderdelen van mijn eFlow Rapid: een vernevelapparaat. Ik heb een grondige hekel aan dat ding, maar ik heb hem nodig door de longschade die ik tijdens de behandelingen opliep en mijn vatbaarheid voor infecties.

Koffer
We zijn bijna klaar, maar ik neem je nog even mee, de wiebelende vlizotrap op naar zolder. Daar staat een grote, bruinleren koffer gevuld met tastbare herinneringen. Een map met schoolwerk uit groep 4, een deken, behandelprotocollen, foto’s, brieven en kaartjes, prikcadeautjes, heel veel knutsels die ik maakte op de dagbehandeling… De spullen vertellen een verhaal uit mijn leven, over zes behandelingen tegen leukemie (ALL). Ik was 7 toen ik voor het eerst ziek werd, de zesde behandeling is nu bijna vijf jaar geleden. Het was veel. Het was moeilijk. Maar deze bijzondere mengelmoes aan spullen vertelt ook over fijne dingen.

Genieten
Mijn ziekte is geen verleden tijd, want de gevolgen zijn er elke dag. Maar die fijne dingen wil ik onthouden. En ik wil genieten van het hier en nu. Van vakantie. Van mooie boeken. Van creatieve projecten. Van mooie momenten met vrienden en familie. En… van  koffie uit mijn lievelingsmok.

Willemarijn

^{Willemarijn (25) is onderwijsassistent in een taalklas. Ze is gek op koffie, kleur en taal en schrijft regelmatig over haar ervaring met kanker. Op haar zevende kreeg ze leukemie (ALL), daarna volgde nog vijf keer een recidief. De laatste behandeling is nu ongeveer vijf jaar geleden_.}

02.02.2024 – 03.02.2024

de spullen zijn gepakt, Google Maps staat ingesteld
ik vertrek in mijn bolide vanuit Hardinxveld
ik wil een jongerenweekend van Winst uit Verlies meemaken
en daarom is mijn bestemming Hoevelaken
eenmaal daar
staan mijn ‘ouders-voor-24-uur’ liefdevol en hartelijk voor me klaar
ik ontmoet de andere jongeren, we zijn met zeven
allemaal zijn we bekend met de klappen van het leven
we kregen het zelf of het gebeurde een geliefde
maar bij allen was het kanker
die jeugd en onbevangenheid doorkliefde
we delen en spreken
we stellen ons kwetsbaar op en tonen gebreken
we lachen en huilen
we zoeken (h)erkenning en proberen wat te schuilen
we verdiepen ons
in elkaar
in het leven
in Gods Woord
de sfeer is vertrouwd
veilig
ontspannen
gezellig
ongestoord
mijn batterij is leeg
mijn hoofd is vol
mijn hart is gevuld
de spullen zijn gepakt, Google Maps staat ingesteld
ik vertrek in mijn bolide richting Hardinxveld

Arjanne Bijsterveld

^{Arjanne (’99) kreeg in 2022 de diagnose borstkanker. Een behandeltraject volgde, de ziekte verdween. Met vallen en opstaan, en op zoek naar winst uit verlies, probeert zij deze levensveranderende gebeurtenis te verweven met haar bestaan. In haar blogs deelt ze wat van haar ervaringen.}

“Onvergetelijk is het jongerenweekend waar ik aan deel heb genomen. Waardevol om zelf te kunnen delen, maar ook te ontvangen van wat anderen als verlies en Winst hebben ervaren rond kanker“

Voor wie?
Heb jij kanker of ben je daarvan hersteld? Heeft iemand uit jouw gezin kanker of gehad? Heb jij je vader, je moeder of je broer/zus verloren door kanker? En ben jij jongvolwassen (bijna 18 < 30 jaar)? Dan ben je van harte welkom!

Wat mag je verwachten?
Contact met jongeren die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Samen luisteren naar wat Gods Woord ons te zeggen heeft. We leren elkaar kennen. Onderzoeken wat de Bijbel ons wil leren rondom het thema. En we werken het thema creatief uit voor een tastbare herinnering. Verder veel ruimte voor het ontmoeten van elkaar. Lees meer in de verhalen van die jou voor gingen!

Wie is de leiding?
Het bestuur zorgt voor deskundige leiding en ziet erop toe dat de sfeer, onderlinge omgang en inhoud overeenkomstig Gods Woord is.

Waar?
Groot Pepersgoed te Hoevelaken (goed bereikbaar per auto of OV).

Wanneer?
D.V. vrijdag 2 en zaterdag 3 februari 2024. Aankomst vrijdag vanaf een uur of 17 uur en tot circa zaterdag 16:00 uur.

Wat zijn de kosten?
Daar het bestuur voor dit Jongerenweekend giften reserveert, vragen we een kleine bijdrage in de onkosten van € 15,00 per deelnemer. De reiskosten naar en van de locatie zijn verder voor eigen rekening.

Het aantal plaatsen voor deelnemers is beperkt en wordt op basis van aanmelding verwerkt.

Let op! Bij de vraag over je verwachting s.v.p. vermelden in welke relatie jij tot het onderwerp staat.

Help mee het jongerenweekend onder de aandacht te brengen en verspreid dit bericht!

Je kunt hiervoor ook deze afbeelding gebruiken om te delen op social media.

Een jaar van ernstige ziekte en zorgen (in het gezin),
Waarin ik vaak niet verder kon kijken dan de dag van morgen.
Een jaar van verdriet, twijfel en hoop.
Emoties gingen met me op de loop,
Waarin de wanhoop hoe nu verder me soms bekroop.

Een jaar van hoge bergen en diepe dalen
Van grote blijdschap en diep verdriet
Waarin een groot wonder is geschiedt.
Er mocht genezing komen,
Wat voelde dat als zegenstromen.

God is getrouw zijn plannen falen niet,
Die het heden kent de toekomst overziet.

De zorgen zijn hiermee niet verdwenen,
Maar het gaf weer moed,
Wat is God goed!
We mochten Zijn trouw ervaren.

Hij gaf elke dag weer kracht,
In dagen van moeite en verdriet,
Is Hij het die alles ziet.
En kent onze moeite en verdriet.

In kan Zijn weg met ons vaak niet begrijpen,
Waarom deze diepten, vele zorgen.
Wat brengt de dag van morgen?
Maar God zal dan opnieuw voor ons zorgen.

Als vooruit kijken je bang maakt.
En achterom kijken je pijn doet.
Kijk dan omhoog, God zal je helpen.

Sara van den Dool (gedicht op ziekte van haar moeder)

De keukenkastjes leeg, de sopdoek erdoor. Muziekje erbij… Ik houd ervan. Niet te vaak natuurlijk, maar eens in de zoveel tijd is het heerlijk om de boel even leeg te halen en weer te ordenen. Zodat de wraps niet over de datum gaan en de honing die in de haast naar werk op de verkeerde plank was beland, weer op zijn plek komt. Was het leven soms ook maar zo makkelijk: gewoon schoonmaken en op zijn plek terugzetten.

Als jij Winstuitverlies kent, weet je dat het leven niet in elkaar te knutselen is. Je leven kan stilgezet worden. Eén boodschap van een arts voor jou, of een geliefde, haalt je onderuit en laat je achter in de chaos. De chaos van je hart: pijn, verdriet, angst, boosheid, onzekerheid, liefde. Alles door elkaar. Maar je hebt geen tijd om daar over na te denken: er moet gezorgd worden, gekookt, geslapen, gewassen, gepraat, boodschappen gedaan en je hele omgeving verwacht ook nog wat, hoe goedbedoeld ook. En je weet niet hoe, maar je doet het. Soms struikel je over al die emoties en dat is oké.

Nadat ik kanker had gehad, merkte ik dat ik soms bleef struikelen. Ook al ging het goed, groeide mijn haar weer aan, was ik ontzettend dankbaar en was iedereen blij. Ik bleef struikelen. Een keer. Steeds vaker. Ik raakte in paniek: want ik leef nog, ik moet toch de hele tijd enorm blij en dankbaar zijn? Maar alle emoties in mijn hart lagen nog overhoop. Schots en scheef. Nooit opgeruimd. Nooit verwerkt. Altijd in de overlevingsstand.

Ik kwam bij een psycholoog. Ze zei: ‘Laten we het makkelijk maken. We gaan opruimen.’ Ik kreeg tien papiertjes, op elk papiertje moest ik een herinnering schrijven uit de periode dat ik kanker had. Toen ik klaar was, keek ik op. Voor mij had ze vier bakjes gezet, met op elk bakje een woord. Bang. Boos. Blij. Bedroefd. Ik mocht één papiertje pakken en ik vertelde haar over de herinnering. ‘Hoe voelde jij je vooral tijdens deze herinnering’, vroeg ze. Moeilijk, ik voelde van alles tegelijk. Maar grenzen helpen, ik mocht maar één keuze maken. ‘Bang’, kies ik. De herinnering verdwijnt in bakje ‘bang’.

Na een aantal sessies zijn de tien herinneringen opgeruimd. Ik glimlach. Er zijn nog zoveel meer herinneringen, maar ik heb de les geleerd. Emoties die je omver kunnen blazen van angst, woede, blijdschap of verdriet of allemaal tegelijk… Je kunt ze opruimen. Indelen. Een plek geven. Zodat je er naar kunt kijken en je gevoel kunt duiden. ‘Toen was ik bang’. En dat mag. Of boos. En dat mag ook. Of intens verdrietig. Of uitzinnig blij. God heeft ons al deze emoties gegeven.

Het is jaren later. Ik slinger mijn tas op mijn rug. In de tas: pennen, papier en bakjes. Ik stap in de auto op weg naar het Jongerenweekend van Winstuitverlies. En ik geef door wat ik heb geleerd van mijn psycholoog omdat ik nu weet dat opruimen oplucht. En emoties die te groot voor woorden zijn, toch opgeruimd kunnen worden. Want ze mogen er zijn. Netjes op hun plek, zodat je niet almaar struikelt omdat je het niet kunt duiden. En af en toe valt er eens iets uit de kast, dan voel ik: bang/blij/boos/bedroefd. En weet ik weer waar het hoort.

Martine Pieters-de Wit

Ben jij getroffen of betrokken bij kanker? Heb jij of heeft iemand uit het gezin kanker (gehad)? Heb jij een gezins- of familielid verloren door kanker? Ben je tussen de 18 en 35 jaar?

Dan is deze Contact Puzzelrit Winstuitverlies incl. lunch speciaal voor jou!

Deze Contact Puzzelrit Winstuitverlies Jongeren wordt voor het eerst door Stichting Winstuitverlies georganiseerd. Om jou, getroffen door of betrokken bij kanker, de gelegenheid te geven elkaar, naast de bezinnende contactdagen-/weekenden, ook op een informele wijze te ontmoeten.
De kosten worden zo laag mogelijk gehouden. De kosten van de activiteit zijn geheel voor rekening van de stichting. Jij betaalt slechts een bijdrage in de werkelijke kosten.

Onze dank voor het financieel mogelijk maken gaat uit de deelnemers, de donateurs, de gevers en de sponsor:

_{Verhindert de eigen bijdrage jouw om deel te kunnen nemen? Dat willen wij niet! Laat het ons weten: info@winstuitverlies.nl}

Wanneer?
D.V. zaterdag 21 mei 2022 van 10 – 17 uur
_{(Verzamelen bij vertrekpunt vanaf 9:45 uur)}

Waar?
Ouderkerk a/d IJssel

 Puzzel jij rijdend gezellig mee?!

-> Geef je zo snel mogelijk op (beperkt aantal deelnemers en Vol = vol) <-

Meld je aan door onderstaand formulier in te vullen en door de gevraagde bijdrage te voldoen:

Hoeveel jaar geleden alweer
Moet dat praten elke keer?

Maar ik heb nog zoveel pijn,
mag dat er dan niet meer zijn?

Zeg het ons nu maar,
ook al is je last nog zo zwaar.

Praten is soms echt niet fijn,
maar wel als het lotgenoten zijn.

Lotgenoten.. het klinkt zo raar,
maar in feite is het wel waar

Veel praten is niet overbodig,
maar vaak maar een half woord nodig.

Bij mij is het ook wel eens zwart,
door alle pijn die ik voel in mijn hart

Bij mij rolt er ook wel eens een traan,
door alles wat ik moet doorstaan

Bij mij is ook het onbegrip van anderen,
en denk ik dat ik snel moet veranderen.

Bij mij is het ook: gevoelens heen en weer,
en daarna dat ik weer panikeer

Weet dat ik het meen
Het dragen hoeft niet alleen

Voor mij moet je het niet laten,
je kan met mij open praten

Janita,
^{Deelneemster Jongeren Winstuitverlies}