Wat een voorrecht. Wat maakte de Heere een onderscheid. Na een intensief traject van chemokuren en bestralingen kreeg u een bijzonder bericht van de artsen: de ziekte was weg. Eigenlijk niet voor te stellen, na alle zorgen die er geweest zijn. Eigenlijk durfde u het in eerste instantie niet te geloven. En toch geloofde u dat de arts de waarheid sprak. De ziekte was weg. De blijdschap ging overheersen. U dacht er aan hoe anders het had kunnen zijn. Wat een storm was er opgestoken vanaf het moment dat u de diagnose kreeg. En wat werd het hele leven toen onzeker. Maar de Heere gaf een bijzondere wending. U kunt Hem er nooit dankbaar genoeg voor zijn. U mocht blijven leven.

Toch ging het óók tot u doordringen dat u niet meer dezelfde was als voorheen. De chemo en de bestralingen zijn niet zonder grote gevolgen gebleven. Steeds meer ging u beseffen dat het leven nooit meer zou worden zoals vóór de ziekte. Langzaam aan probeerde u de draad van het werk weer op te pakken. Maar wat kostte het u veel energie. Er was een stuk kwijt. En u wist het: dit is een blijvend gevolg van de ingrijpende behandelingen. En uiteindelijk raakte u uw baan kwijt.

Uw leven heeft u mogen behouden, maar toch is er sprake van verlies. Verlies waarvoor dus niemand op de begraafplaats geweest is. Het heeft de naam gekregen van levend verlies. Dingen die u kwijt geraakt bent, terwijl u nog in leven bent. Dingen die niet meer terug zullen komen. Bij een begrafenis ziet iedereen aan de nabestaanden hoe de rouw hen tekent. Maar hoe gaat men om met uw verlies? Uw levend verlies?

Mogelijk stuit u op onbegrip. Misschien is er aan de buitenkant nauwelijks iets aan u te zien. Maar u bent toch iets kwijt. U bent veel kwijt. En het is goed om daar voor u zelf een naam aan te geven. Mogelijk zou een ritueel hierbij  helpend kunnen zijn. Het is goed om te praten over uw levende verlies en om het in zekere zin zichtbaar te maken. Dan krijgt ook dit verdriet een gezicht. En dan mag óók u tranen laten, zonder dat er iemand begraven is.

L. Huisman