Beiden

Augustus ‘11. Na vier jaar is het zover. Ik ga weer voor 100% aan de slag. Uiteraard deed ik dat al, maar de werkgever heeft andere maatstaven. Het is een kwestie van energiebalans. Nu mag het dagelijkse leven weer komen. Geen WIA meer. Geen verplichtingen meer naar een Arboarts. Gewoon, volwaardig werknemer.

We hebben een heerlijke zomervakantie achter de rug. Die vakantie gaf nu al een heel welverdiend gevoel. Bijzonder dat, na een betrekkelijk korte re-integratie, alweer het sein meester geven mag worden. Nee, dat is niet zelf verdiend. Dat is gekregen. De Heere gaf de ziekte van Hodgkin, de Heere nam de ziekte. De Heere geeft ook het werk.

Oktober. Toch maar eens naar de huisarts met dat plekje in je borst. Het ging razendsnel. Binnen drie dagen de diagnose borstkanker. Daarna de operatie. Gelukkig geen uitzaaiingen in de poortwachtersklier. De tumor was zelfs nog iets kleiner dan gedacht. Wel moeten er nog behandelingen volgen. Om herhaling nog meer uit te sluiten.

We waren verwonderd. De eerste gedachte die bij ons opkwam was: ‘De Heere bemoeit zich opnieuw met ons’. Anderen laat Hij aan hun lot over, ons niet. Heel kennelijk laat Hij zien, dat Hij het is die ons leven leidt.

Als bestuurslid van Winst uit Verlies zou mijn vrouw op de Contactdag eigenlijk de partnergroep leiden. Maar ze is geen partner meer … . Tot voor kort was ze de enige in het stichtingsbestuur, die zelf geen kanker heeft (gehad). Ze heeft de partnergroep niet geleid.

Januari ‘12. De 33 bestralingen zijn achter de rug. Op 31 januari krijgt ze de eerste chemokuur, de laatste (zesde) is gepland op 15 mei, zo de Heere het wil. Tot nu toe gaat ze voor 100% aan de slag. Met wat flexibiliteit van de afdeling roosterzaken van de school zijn alle geplande lessen gegeven en bezoekjes gedaan. Het dagelijkse leven is er nog steeds. Vandaag heeft ze zes haarwerken gepast. Dat is niet echt haar werk. Dat is confronterend. Humor is een sterk wapen. Vraagt iemand aan mijn vrouw: ‘Hoe zit die pruik vast?’ Antwoordt ze: ‘Met een strikje onder de kin; ik mocht zelf een kleur kiezen….’

We zijn samen patiënt en partner.
Met een energiebalans. ’s Avonds kom je ons tegen. We wandelen.
Met onzekerheden. We weten namelijk niet wat komt. We weten ook niet wat we nodig hebben. De Heere wel.
Dat is het enige wat we weten.

Eric van den Ende

Sinds 2007 (ex-) patiënt Hodgkinlymfoom

0 reacties op "Beiden":