‘Dan ga ik op tot Gods altaren’

In Memoriam Marieke Schilder-Kanis (1970 – 2011)

Op woensdagmorgen ontvingen wij het droeve bericht dat ons bestuurslid Marieke Schilder-Kanis op dinsdagavond 19 april 2011 rond 18:00 uur in de leeftijd van 40 jaar is overleden. Marieke was de vrouw van Henk Schilder en de moeder van Geerten, Adalien, Maarten en Hielke. Adalien is kort na haar geboorte overleden.

Marieke was één van de eersten die reageerde op een schakeltje in het RD in januari voor de eerste contactdag van Winstuitverlies in maart 2010. Heel betrokken en persoonlijk. Verwonderd over de mogelijkheid om ook met gelijkgezinden over de troost die Gods Woord ons biedt in het verdriet te kunnen spreken. Op die eerste contactdag heeft zij anderen bemoedigd met haar inbreng in het persoonlijk contact en tijdens de rondvraag.

Toen ik haar vroeg om te helpen bij het oprichten van de stichting was zij bescheiden en zoekend wat de Heere wilde dat zij doen zou. Toch kon zij, zo vertelde ze, niet weigeren en stemde toe. Enkele weken daarna belde ze – het moment weten we nog als de dag van gisteren – dat zij opnieuw ziek was. En nu geen zicht op herstel.

Iets meer op de achtergrond door haar ziekte heeft Marieke geholpen de stichting op te zetten. Ze heeft mij als oprichter bemoedigd en waar nodig gecorrigeerd. Ze had nog veel ideeën, zoals het opzetten van creatieve workshops. In dat alles was haar begeerte: ‘Heere, wat wilt U dat ik doen zal?’

De maandagavond voor het sterven, zo bleek achteraf, spraken we (mijn vrouw en ik) Henk en Marieke nog even zittend aan haar bed. Wat waren wij blij elkaar even te zien. Ze sprak – beter gezegd fluisterde door zwakte – met ons over haar heengaan. De psalmregel die haar in gedachten bleef, haar vergezelde. ‘Dan ga ik op tot Gods altaren’. We zagen, proefden haar verlangen naar haar Heere en Koning. En daarbij oog houdend voor het verdriet van haar man en kinderen. Ook troostte ze ons bij het zien van ons verdriet. Wat is dat een onvergetelijk moment geworden.

De begrafenis van Marieke getuigde van haar leven en sterven. Het inleidend orgelspel van de rouwdienst was Psalm 43:3 en Psalm 33:6 ‘Maar d’altoos wijze raad des Heeren’. Dominee Verweij mediteerde over Psalm 45:14 ‘Des Konings dochter is geheel verheerlijkt inwendig’. Zo was het ook bij Marieke. De Heere had haar hart vernieuwd, voor Zich ingewonnen en daardoor getuigde zij van Zijn liefde en genade. Ze was daar vaak zelf zo verwonderd en vol van. Vol indrukken gingen wij huiswaarts.

Onze gedachten gaan uit naar Henk, Geerten, Maarten en Hielke die zonder Marieke hun levensweg verder gaan. Voor hen zal het verlies van Marieke nooit ‘gewoon’ worden. De ziekteperiode met haar en haar verlies zal verwerkt moeten worden. Wij leven met hen mee en wensen hen bovenal Gods nabijheid toe. De Heere kan troosten waar wij als mensen zulke moeilijke vertroosters zijn. ‘Geen vader sloeg met groter mededogen. Op het teder kroost ooit zijn ontfermend’ ogen, Dan Israëls HEER’ op ieder, die Hem vreest.”

Het bestuur verliest in Marieke een betrokken lid, die als secretaresse begon en haar taak al zo snel moest loslaten. Zij gaf ons de praktische levensles door haar getuigenis van de Winst uit haar verlies.

Henk-Jan Koetsier

1 reactie op "‘Dan ga ik op tot Gods altaren’":