De God des heils wil mij ten Herder wezen

Maandag 13 september in het ziekenhuis beland…
Opgenomen middenin in “tumoren land”.
Het zal me nu moeilijk lukken
in woorden uit te drukken
het vele verdriet, de hoop, de vrees, de vragen, de pijn.
Die voor iedere patiënt beleving doet zijn.
Wat een verdriet! Wat een leed!
Wat veel indrukken!, die ik niet snel vergeet!
Maar naast de traan…ook vaak een lach.
Dat maakte het vaak met elkaar tot een gezellige ziekenhuisdag.
Het ‘in hetzelfde schuitje zitten’ onderling,
gaf heel vaak een vriendschappelijke verbinding.
Mensen die ik voorheen niet kende
en die ik soms eventjes met iets simpels verwende…
maar ik kreeg ook veel terug van anderen, echt waar.
Dat maakte mijn ziekenhuisopname gelukkig niet te zwaar…
Wat was het bijzonder fijn er voor elkaar te mogen zijn.
De kracht en moed die je daardoor krijgt,
als je met elkaar lacht, huilt, praat en zwijgt.
Wat fijn! Ik mocht ook weer herstellen
van mijn nul waarde aan witte bloedcellen,
naar een acceptabele stand
“Je mag weer naar huis”, zo kwamen de artsen mij vertellen,
en zij drukten mij de afscheidshand.
Zo ging ik naar huis, overprikkeld van heel veel indrukken.
Ik hoop dat het mag lukken,
alles de komende dagen een plekje te geven.
Want het is nog maar even…
en de volgende kuur komt eraan…
Hoe zal het dan weer gaan?
Zwaar valt me het infuus aanprikken.
Komende week goed wegen en wikken.
Mijn aders raken door de chemo’s versleten…
waar ben ik nog een beetje goed te prikken???
‘k Ga er steeds meer tegenaan hikken.
Misschien toch denken aan het plaatsen van een “Port-a-cath”.
Een aanprikpunt bij mijn sleutelbeen…dat is toch ook wel heel wat.
Zo is er bij iedere stap weer zoveel na te denken,
en waar we goed aandacht aan moeten schenken.
Ach…zoals iedere keer…
wijst een nieuw besluit zich ook wel weer…
Ach…eerst maar even bijkomen van de achterliggende week,
waarin opnieuw, tot mijn verwondering, bleek…
dat we weer niet alleen hoefden te dragen en te gaan.
De Heere heeft ons opnieuw, in het ziekenhuis en thuis, bijzonder bijgestaan.
Zo zong het in mijn hart vrijdagavond,
wat mij opnieuw aan Hem verbond:
“De God des heils wil mij ten Herder wezen.
‘k Heb geen gebrek, ‘k heb geen gevaar te vrezen.
Hij zal mij zacht in liefelijke weiden
aan de oevers van zeer stille wateren leiden.
Hij troost mijn ziel, richt om ZIJN naam, mijn schreden
in het effen spoor van Zijn gerechtigheden.”.
Dat geeft weer nieuwe levenskracht en moed,
Het is goed wat de HEERE doet.

Marieke Schilder-Kanis (overleden in 2011)

0 reacties op "De God des heils wil mij ten Herder wezen":