Drempel

In het leven zijn er zo op zijn tijd van die momenten dat je over een drempel stapt. Soms moet je een grote stap nemen om over de drempel te komen, soms een wat kleinere stap en soms ben je voordat je het in de gaten hebt een drempel over gegaan. Herkent u ook dat zware gevoel dat je na een periode van zware behandeling er achter komt dat het klaar is maar dat het tegelijker tijd nooit meer zo wordt als dat het was? Ik kwam er achter door iets wat op een brief stond uit het ziekenhuis:

“Na uw behandeling voor kanker in Gelre ziekenhuizen wilt u de draad van het gewone leven weer oppakken. Dit valt vaak niet mee. U komt allerlei zaken tegen die voorheen vanzelfsprekend waren, maar nu niet meer. Uw kijk op het leven is veranderd. Eigenlijk wordt het nooit meer zoals het was.”

Dit staat in de afspraakbrief die ik heb gekregen voor het verpleegkundig spreekuur nazorg. Het raakte me wel. Ik heb er al een poosje over na lopen denken. Je kunt je afvragen; is het waar, geldt het voor iedereen? Maar inderdaad, ik denk wel dat het waar is. Neem nu alleen al het onzekere gevoel over je eigen lichaam; ik voelde me gezond maar bleek een ernstige ziekte mee te dragen. Zou ik niet behandeld zijn, dan zou ik het niet overleven. Elk hobbeltje, bobbeltje, pijntje zal de komende tijd toch anders gekleurd zijn.
En de draad van het gewone leven weer oppakken, dat wil ik wel, maar het gaat nog niet. Ook dat wordt moeilijk. Ik dacht net om eens wat op internet te gaan lezen, hoe anderen dat doen. Maar van verhalen op internet lezen word je niet blij.

Zo ben ik deze dagen aan het denken en verwerken. Er is iets in mijn leven geweest waar ik niet zo maar aan voorbij kan gaan. Soms het gevoel dat het allemaal even genoeg geweest is. Geen gedoe meer aan mijn lijf willen hebben. Geen ziekenhuis meer in willen, maar de komende jaren geen keus te hebben, ziekenhuis bezoekjes zullen toch regelmatig terug komen. Aan de andere kant besef ik heel goed dat er meer ziekten en zorgen zijn in het leven. Er zijn mensen die een onherstelbaar verdriet meedragen, die dagelijks naar een lege plek in hun leven kijken. Dan voel ik me bijzonder bevoorrecht.

Ingrid van den Ende-Kersten

0 reacties op "Drempel":

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *