Een terugblik

Het is april. Ik moet terugdenken aan april 2020. Een bijzondere maand. 3 spannende maanden met allerlei onderzoeken en gesprekken liggen achter ons. We hoeven inmiddels niet meer terug naar het ziekenhuis. Ondanks de onderzoeken is men er nog steeds niet achter waar de kanker begonnen is of waar de bron zich bevindt. Wel zijn er overal uitzaaiingen en is het duidelijk dat er geen behandeling meer gestart kan worden. We hebben veel gebeden in die laatste weken van maart om wijsheid welke weg we moesten gaan. Uiteindelijk werd onze weg geleid en hadden we geen keus meer. De lichamelijke gesteldheid van Wim liet het al niet eens meer toe om nog aan kuren te beginnen. Zo is het april geworden.

Als ik op die maand terugkijk, is dat een maand van ‘leven bij de dag’, maar ook het intense gevoel alles vast te willen houden. We hebben als gezin veel mooie momenten vastgelegd. Het was, voor zover ik me herinner, regelmatig mooi weer! Dan gingen we met z’n drietjes de natuur in. Alles op ’t gemak, maar toch… met elkaar. Natuurlijk werden er veel foto’s gemaakt. Het was Wim z’n hobby en ook toen maakte hij nog veel mooie natuurfoto’s. En ik maakte weer foto’s van hem… Ons dochtertje van 6 zei op een gegeven moment tegen mij: dan hebben we straks tenminste mooie foto’s van papa hè mam! Wat een pijn ligt daar achter. Toch wilden we bewust op een positieve manier van elkaars gezelschap genieten.

Natuurlijk gingen de gedachten verder… De praktische zaken die geregeld zouden moeten worden als het einde daar zou zijn, werden in de avonduren besproken en vastgelegd. Dat gaf rust, zowel bij mij als ook bij Wim. Ook ons dochtertje hebben we zo goed mogelijk verteld wat er zou gaan gebeuren als papa gestorven zou zijn. Wat een voorrecht dat we zo die voorbereidingstijd nog mochten krijgen! Ondanks dat het heel zichtbaar was dat de ziekte doorging, kon Wim zich nog redelijk op de been houden in die maand.

Wat hebben we ook diepe gesprekken gevoerd, met elkaar als man en vrouw, maar ook met ons lieve meisje. Als we haar samen naar bed brachten en zij in kinderlijke eenvoud haar gebedje deed, vol vertrouwen dat de Heere papa nog wel beter kon maken, ging er zoveel door ons heen. Naast dit kinderlijk vertrouwen, was er toch ook die andere kant. Heel concreet en duidelijk: papa wordt niet meer beter, papa gaat echt sterven… En dan al die vragen die ze stelde, terwijl papa daar aan ’t voeteneind bij haar op bed zat en meeluisterde. Wat heeft hij er een verdriet om gehad, dat hij zijn lieve meisje niet op kon zien groeien. Hij was zo trots op haar! En toch was er geen opstand.

Juist in die tijd heeft hij zo duidelijk het wonder van de schepping mogen zien. Dat de zon iedere dag weer opging, was voor hem steeds opnieuw een wonder. Praten deed hij niet veel, hij kon ook alleen nog maar fluisteren, maar de dingen die hij zei, deden er toe en schreef ik gelijk op. Hij heeft zo’n bijzonder mooie herinnering nagelaten aan mij en mijn dochter. Dat zijn zaken die niet in een column zijn uit te drukken, maar veilig bewaard worden in het hart! Helaas ging ook april voorbij en werd het mei… Zijn laatste maand.

Lenie Klop-de Pater

1 reactie op "Een terugblik":