Eenzaam door het missen van gemeenzaam

In verschillende persoonlijke verhalen las ik het terug. Personen die zich terug trokken of de neiging daartoe hebben. Ze ervoeren dat zelf zo en het werd over hen gezegd: je wordt zonderling door afzondering.

Wat hebben hun verhalen gemeen? Wat was het dat ik daarin las? (H)erkenning? Zijn zij eenzaam door het missen van gemeenzaam? Eenzaam in hun beleving van de werkelijkheid, de realiteit van hun bestaan, die zo heel anders is dan de mensen die hen omringen?

Ik moet denken aan hem die zijn vrouw verloor. Rond haar ziekzijn en haar overlijden was er belangstelling genoeg. In die periode werd hij geleefd en was hij dankbaar voor wat men voor hem betekende. Daarna was het langzaam stil geworden. In de jaren daarna waren er welgeteld drie mensen op bezoek geweest. Zelfs in het bijwonen van de ‘onderlinge samenkomsten’ voelde hij niet de onderlinge gemeenschap waar hij naar verlangde. Ook werd hem wel gevraagd als hij zijn ‘gezicht liet zien’ hoe het met hem ging. Alleen zijn vrouw vond hij daar niet. In het midden van hen die samen gelukkig lijken voelde hij zijn gemis zoveel te meer. Het gemis dat hij daar niet kon delen.

Ik denk aan haar die de ingrijpende, levensbedreigende ziekte heeft overleefd. Het revalidatietraject heeft zij goed doorlopen, maar nooit is zij meer ‘de oude’ geworden. Om in haar wereldje, dat klein is geworden door haar beperkingen, niet al het contact en aandacht te verliezen houdt ze vast aan haar baantje. Als een berg ziet ze er tegen op – hoewel het meest gerechtvaardigd in haar situatie – dat zij volledig voor betaald werk wordt afgekeurd. Volledig afhankelijk te zijn en geen mens die naar je vraagt. Opzien tegen de stilte die de rest van je leven wacht. Want met wie kan zij – ook als lid van de kerk – haar ervaring delen en wie begrijpt wat haar realiteit is geworden?

Zomaar twee situaties waarin onze naaste veelal onopvallend eenzaam zijn. Een goedbedoeld, bemoedigend woord – al is het Gods Woord – kan zo ongevoelig overkomen. Het zal jouw situatie maar zijn! Meeleven zonder het te kunnen inleven valt ook niet mee. Een ieder voelt het zijne.

Eenzaam door het missen van gemeenzaam? Wie heeft daar hét antwoord op? Wat wel kan is dat er gemeenzaamheid gevoeld wordt door op zoek te gaan naar wat je samen bindt. Samen te onderzoeken wat je wel gemeenschappelijk hebt. Dat kan iets simpels zijn, zoals een hobby of interesse. Mooi om dan te zien dat op het gezicht van die weduwnaar een glans komt als hij het heeft over zijn (klein)kinderen.

Het kan voor de eenzame aanleiding zijn om verder te zien, vernieuwde levensmoed te krijgen, om te leven voor de opgroeiende generatie. Of het nu je eigen nageslacht is of niet. Wonderlijk groot als ik door Gods genade uit het geloof mag vertellen, doorgeven dat de HEERE recht is; Hij is mijn rotsteen, en in Hem is geen onrecht. Eenzaam, maar met de HEERE en die Hem liefhebben gemeenzaam. Eensgezind Hem behagen. Dat verlicht mijn smart.

Henk-Jan Koetsier

0 reacties op "Eenzaam door het missen van gemeenzaam":