Herkenning?!

Toen ik 1,5 jaar was heb ik Non-Hodgkin gehad en ben daar voor behandeld in UMCG (Groningen). Ik weet hier eigenlijk niks van, omdat ik nog een te klein meisje was. Wel weet ik dat ik heel erg ziek was en het een wonder is dat ik er nog ben. We lagen met 9 op een zaal en ik ben de enige die het overleefd heeft. Dan is er toch wel reden tot dankbaarheid? Dat ik er nog ben met de ernstige beperkingen die ik nu heb?

Toen mijn oncoloog met pensioen ging zei ze: “De ziekte is weg maar dit (de
beperkingen) is de prijs die je er voor betaald hebt.” Ik ben bestraald, geopereerd en heb chemokuren gehad. Ik ben voor leukemie en Non-Hodgkin behandeld, omdat ze niet goed wisten of het ook in de bloedvaten zat.

Nu ik 34 jaar ben werken mijn hart en longen door de beschadigingen nog 30%, ben ik inmiddels volledig arbeidsongeschikt en bijna 2 jaar volledig thuis.
Voor opstand ben ik nog altijd bewaard, al zijn er dagen dat me alles aanvliegt. Het is de HEERE die mij de kracht geeft om dit alles te (ver)dragen.

Het eens zijn met de weg die de HEERE met mij gaat? Nee, dat kan ik niet en dat kan niemand vanuit zichzelf. Daar is genade voor nodig, waar ik dagelijks om bid. Vaak kijk ik, kijken we de verkeerde kant op. Naar mensen die het beter hebben dan wij in plaats van hen die het nog minder hebben.

Herken jij of u zich in mijn worsteling? Wat zou het fijn zijn om elkaar tot steun en troost te mogen zijn! Natuurlijk het belangrijkste is wel dat we het alleen van de HEERE moeten verwachten. Dan komen we nooit beschaamd uit!

Maar laten we ook met elkaar bidden voor lotgenoten die niet meer beter kunnen worden. Dat is het enige en belangrijkste wat we kunnen doen. En toch ook nu gebeuren er nog wonderen en kan de HEERE bij het naderen van de dood uitkomst geven!

Willian

0 reacties op "Herkenning?!":