Ik voel me zo kwetsbaar en broos

Het is dinsdag 15 februari 2011.

Om 10 uur word ik op de poli verwacht voor de halfjaarlijkse controle bij m’n oncoloog. Een kundig arts, die al m’n vragen altijd beantwoord heeft en tijd heeft voor je.

De vorige week is er een mammografie gemaakt en de chirurg heeft de uitslag besproken. Alles lijkt goed te zijn. Met de gevolgen van oedeem leer ik gewoon te leven en hoort bij de risico’s van het verwijderen van alle lymfklieren.

Omdat het inmiddels 2 jaar geleden is dat ik de chemo’s onderging met aansluitend de operatie en bestralingen en de chirurg alles als “goed” zag, ben ik benieuwd wat de uitslag van het bloedonderzoek zal zijn.

Alles is goed, zegt m’n oncoloog.

Omdat ik bij thuiskomst ook m’n man en kroost gerust wil stellen (kanker krijg je nooit alleen, maar met de hele familie) vraag ik aan hem of ik nu kan zeggen dat ik kankervrij ben.

Hij kijkt me aan, leunt met stoel en al achterover en zegt:

”Lieve mevrouw, daar zijn we 30 jaar geleden al mee gestopt om dat te zeggen. Immers, als er na verloop van een tijdje iets zou komen wat kan duiden op herhaling van tumoren, zou onze vertrouwensrelatie geschaad zijn en dat kunnen we ons niet permitteren. Bovendien, als na 5 jaar controles alles nog goed is, bestaat er 5 % kans op herhaling.”

Ook ik behoor bij hen die ”levenslang” krijgen.

Hoewel ik dit antwoord had kunnen weten, treft het me weer erger dan ik had verwacht. Ik bijt op m’n lip en bedank hem voor de eerlijkheid, maar voel me weer zo kwetsbaar en broos.

Wat blijkt weer dat we geboren zijn om te leven en dat het sterven, hoewel al meedere keren dichtbij me geweest, toch weer op de achtergrond raakt. Des te verwonderlijker is het dat de zon nog schijnt en ik deel uitmaak van dit leven.

Ik begeer me in Zijn handen over te geven, want alleen de Heere weet van m’n begin en einde.

En van onze Levensstrijd. Menigmaal heeft Hij ons Zijn gunst al betoond.

Dat geeft mij rust en uitzicht.

Teuna Verburg-Broere

0 reacties op "Ik voel me zo kwetsbaar en broos":