Rouwen… verwerven van zelfkennis

De vakantie ligt weer achter ons. Het ‘gewone’ leven wordt weer opgepakt. Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de scholen in mijn regio weer begonnen. Ineens zijn de contacten er weer met de juf/meester, ouders en andere mensen die je wekenlang niet gezien of gehoord hebt. Regelmatig klinkt dan ook de vraag: En… goede vakantie gehad? Tja, alle antwoorden die ik in gedachten al gemaakt had, zijn weggezakt. Hoe zal ik er ook woorden aan kunnen geven… wat zal ik daar toch op antwoorden? Het makkelijkste antwoord is: ja hoor! Dan ben je van verdere vragen af, maar mijn gedachten vinden dit toch echt te kort door de bocht. Het voelt niet goed, niet compleet. Zeker was het in meerdere opzichten fijn dat het vakantie was. Voor mij had deze vakantie iets weg van een ontdekkingsreiziger. Ergens naar toe gaan en totaal niet te weten hoe dat zal gaan en wat het met je zal doen.

Mijn doel voor deze vakantie was gericht op mijn dochter… als zij maar een fijne en leuke vakantie had. Niet te veel belemmerd door het feit dat ze geen papa meer heeft en dat haar mama eigenlijk helemaal geen energie heeft om iets te ondernemen. Toch worden er plannen gemaakt én uitgevoerd. Zo begonnen we met een weekje op de camping. Voor ons beiden een hele onderneming, want dit hadden we nog nooit gedaan. Dankzij een lieve vriendin werd dit zomaar mogelijk gemaakt! En ja, dan zit je daar ineens. Dochterlief vermaakt zich super goed! Heeft het enorm naar d’r zin…. Doel behaalt!

Maar toen kwam mijn stuk de aandacht opeisen. Daar zat ik, op een camping, zonder Wim. Wat heb ik hem intens gemist die week, maar ook besefte ik … mét Wim had ik daar nooit gezeten. Ik kwam erachter dat ik nieuwe en andere keuzes aan ‘t maken was, dan die ik samen met Wim gemaakt zou hebben. Dit was zo’n heftige emotionele ontdekking voor me. Terug naar de vraag of ik een goede vakantie heb gehad…. Dan zeg ik nog steeds ja, maar dat is zeer onvolledig. Ik heb ook nog nooit zo’n eenzame vakantie gehad, zo vol gemis van Wim. En toch was het ook goed, omdat ik zoveel nieuwe elementen ontdekt heb in het rouwproces. Het sterven van Wim heeft me niet alleen gedwongen om mezelf te herpakken en door te leven, al was het alleen maar voor onze lieve dochter. Tegelijk is het een opnieuw uitvinden van mezelf. Wie ben ik zonder Wim… En daar ben ik voorlopig nog niet mee klaar. Want hoe dan ook… de relatie of mijn verwantschap met Wim verandert niet, maar door zijn sterven verander ik zelf wel. Rouwen is daarom uiteindelijk het verwerven van zelfkennis.

Wat zou het groot zijn als we op deze manier nog eens mochten gaan rouwen over onze relatie met God. Wij hebben Hem zelf verlaten, maar hoe werkzaam zijn we om in deze verticale verhouding zelfkennis op te doen. Horizontaal loopt alles dood, maar verticaal is het Leven. Dat wens ik mezelf en ieder ander die dit leest toe.

Lenie Klop-de Pater

1 reactie op "Rouwen… verwerven van zelfkennis":