Troost

Herinneringen aan het ziekenhuis hoeven niet per definitie vervelend te zijn. Het verplegend personeel doet er vaak –of soms, ik weet het niet, je hoort zoveel negatieve verhalen- erg haar best om het verblijf in het ziekenhuis zo aangenaam mogelijk te maken. Zo lag ik heel luxe alleen op een kamer waar ik de hele week chemo toegediend kreeg. Het verplegend personeel had wel door dat ik er graag een gezellige boel van maakte met mensen die mij lief zijn en alle cadeaus en kaarten die zij in grote getale meebrachten.

Toch kon men niet voorkomen dat ik het weekend samen met een 64-jarige vrouw op een kamer lag. Een alleraardigste mevrouw met een even zo aardige dochter die trouw op bezoek kwam. Het was heel gezellig, we aten midden in de nacht samen een hele zak chips leeg, waarna we weer heerlijk verder sliepen. Ik kan me nog goed herinneren dat ze voor het eerst binnenkwam en zei: ‘Die kanker heeft me alweer te pakken, maar ik wil nog heel lang mee!’. Een paar uur later lag ze erg zwak en ziek op bed door de chemo. Haar dochter kwam wat leesvoer brengen. Tijdschriften zoals De Privé en Weekend. Ik dacht, wat is dat een lege bedoeling. Ziek op bed en je troosten met een surrogaat wereld. Nu weet ik wel dat wanneer je chemo krijgt, je vaak de concentratie niet kan opbrengen om veel te lezen. Een tekst met veel plaatjes is daarbij een uitkomst.

Bijzonder vond ik dan ook dat wij tijdens de eerste bijeenkomst van ‘Winst uit Verlies’ tot de conclusie kwamen dat je God moet zoeken in je gezonde dagen. Want vaak voelde ik mij te ziek en te zwak om ook maar een gebed uit te spreken of m’n Bijbel aandachtig te lezen. Wat vond ik het dan bijzonder en troostvol om te weten dat er mensen zijn die thuis voor mij bidden.

Geeke Aman-van Bellen

0 reacties op "Troost":