Vandaag…

Vandaag heb ik hem weer zo gemist, mijn lieve Wim. In alle vezels van m’n lichaam, maar ook in de praktische, tastbare dingen. De auto was zo vies… iedere keer zag of voelde ik haast zijn afkeurende blik dat ik hem ‘nog steeds’ niet schoon gemaakt had en uitgezogen (hij deed het iedere week minstens 1 keer). Het onkruid tussen de straatstenen kwam her en der omhoog en al die sprietjes leken me uit te lachen en tegen me te zeggen dat ze het van me gewonnen hadden (bij Wim kregen ze geen kans). De grond in de tuin was zo plat geregend dat ik langslopende mensen bijna hoorde denken dat het er voorheen niet zo bij zou liggen (Wim schoffelde bijna elke dag). Vandaag kom ik er voor de zoveelste keer achter dat ik alleen niet kan, wat we samen konden.

Wat voel ik me vandaag ontredderd zonder Wim! Nee, niet dat dit direct aan me te zien of te merken is. Ook hoor je me dat zelden hardop zeggen. Uiterlijk ga ik m’n gang en doe ik m’n ding. M’n dagtaak bestaat grotendeels uit zorgen voor ons lieve meisje. Na 31 mei 2020 is er alweer zoveel gebeurd, juist ook met haar. Ze kreeg onlangs de diagnose diabetes type 1. Wat is het me zwaar gevallen, dat ik dit zo alleen moest doormaken en niet met Wim kon delen.
Vandaag schrik ik ervoor terug om te voelen hoe het voelt dat Wim z’n plaats echt leeg is en leeg zal blijven. Alle dagen die ooit vandaag hebben geheten, is zijn afwezigheid zo tastbaar aanwezig. Vandaag besef ik voor de zoveelste keer, dat het gemis alleen maar groter wordt.

Vandaag vroeg mijn meisje nog aan me: mama, waarom huilt u niet? Ik zei, mama huilt wel, maar je ziet het alleen niet. Ze vond dit moeilijk, want ze wilde me zó graag troosten en dat kon in haar beleving alleen als ik huilde. Ze snikte tegen m’n schouder: kon ik uw verdriet maar wegnemen. Wat heeft dat kind ook een zwaar pak te dragen. En wat is het moeilijk om haar daar op een goede manier in te begeleiden.

Vandaag zijn we toch ook weer dankbaar voor de dingen die ik in ieder geval vandaag mocht doen, het uitzuigen van de auto, het onkruid trekken, het schoffelen van de tuin, het eten koken, de wandeling. Vandaag ben ik ook dankbaar voor de momenten die we samen met Anthonette hebben gehad, voor het samen dragen en delen van ons verdriet. Vandaag ben ik dankbaar voor het schijnen van de zon en het vallen van de regen.

Vandaag is alles een beetje moeilijker, hoe zal het morgen zijn? God weet het. Als we alles in Zijn hand mogen leggen, wat zou ons pak dan een stuk lichter zijn. Te mogen weten dat alles wat God doet, goed is en Hij dit niet doet om ons te plagen, maar juist opdat we ons naar Hem toe zouden wenden. Daar wil ik vandaag mee besluiten.

Lenie Klop-de Pater

1 reactie op "Vandaag…":