Verlaten, eenzaam en nochtans… niet alleen!
Aangrijpend om te horen en te zien hoe eenzaam iemand zich kan voelen. Eenzaamheid wordt door velen ervaren bij de ingrijpende, levensbedreigende ziekte kanker. Ontroerend zoals een jonge vouw uiting gaf aan haar eenzaamheid: “Het horen van de ziekte en het ondergaan van de behandelingen is erg, maar dat ik daarin zo eenzaam ben vind ik het allerergste”.
Bij kanker verlaat de gezondheid je. De diep ingrijpende ervaringen kun je niet delen. Je hebt er geen woorden voor, je kunt het niet overbrengen. Of je verlaten voelen door het overlijden van je vader, moeder, man, vrouw of kind. Of, als je door een wonder hersteld bent van de ziekte, je vervreemd voelen van jezelf en jouw omgeving. Met als gevolg misschien wel ontslag of echtscheiding. Wat maakt eenzaamheid het lijden en de pijn soms ondragelijk. Met soms een zelf gekozen dood als gevolg.
In de schepping ervoer Adam dat hij geen hulp voor zichzelf had. Toen de HEERE God de vrouw tot Adam bracht zei hij: ‘ditmaal vlees van mijn vlees’. Adam vond eindelijk gezelschap die hij niet eerder gevonden had. Manninne noemde Adam haar, uit de man genomen. Adam en Eva vonden van alle schepselen de intiemste ‘gemeenschap’ voor Gods Aangezicht en in elkaar. Hun ongehoorzaamheid aan de HEERE God verbrak die innige gemeenschap. Met als gevolg dat Adam zijn ‘eigen vlees’ verstootte. De verlatenheid en minachting onderstreepte hij door tegen God te zeggen: “De vrouw die U mij gegeven heeft”. Adam en Eva beiden door ontrouw van God en elkaar verlaten. Wij zijn hun nakomelingen en daardoor met hen door ‘ontrouw’ aan ons zelf overgeleverd. Verlaten, alleen en eenzaam!
“Ik zal u geen wezen laten”, zo sprak Jezus. Jezus die Zelf verlaten is door Zijn trouwe volgelingen, de discipelen. Verraden en overgeleverd door één van hen die Hij tot volgeling had gekozen. Niemand bleef in Zijn lijden in gemeenschap met Hem. Ontrouw geworden door het verraden, verloochenen of wegvluchten van Hem. Hij heeft ‘de pers’, de troon van God, alleen getreden. De straf gedragen die wij verdienden door onze ontrouw tegenover de HEERE God en elkaar. Het offer van Jezus Christus, Zelf verlaten van God en mens, biedt alleen de grond voor gemeenschap. Gemeenschap met God onze Schepper en weer met elkaar. In voor- en tegenspoed.
Gemeenschap, wanneer ik mij hulpeloos, troosteloos of eenzaam voel. Verlaten van God en mens dan te weten door het geloof in Christus: “Ik (de Heere) kom weder tot u”. De Geest van Pinksteren is uitgestort, is gekomen. Christus is opgevaren, de Heilige Geest is neergedaald. Deze Trooster, Die de Vader gezonden heeft in Christus Naam, zal u alles leren en zal in gedachten brengen alles, wat Jezus gezegd heeft.
Voelt u zich verlaten en eenzaam? Gaat u of jij een onbegrepen weg door lijden? Bent u eenzaam in uw verdriet en pijn? Mist u (lot)gemeenschap? Weet dan dat Jezus heeft gesproken: “Zo iemand Mij liefheeft, die zal Mijn woord bewaren; en Mijn Vader zal hem liefhebben, en Wij zullen tot hem komen, en zullen woning bij hem maken.” Eenzaam nochtans gemeenzaam. In die Ander, de Heere Jezus Christus. De Vader zal u een anderen Trooster geven, opdat Hij bij u blijft in der eeuwigheid. Voor eeuwig weer in gemeenschap met de HEERE God en elkaar. Verlangt u of jij daar ook zo naar? Wie heimwee hebben, komen thuis!
Henk-Jan Koetsier
1 reactie op "Verlaten, eenzaam en nochtans… niet alleen!":
Henk-Jan, wat een aangrijpende column heb je weer geschreven.
Veel herkenbare dingen in de eenzame weg die je moet gaan als je kanker hebt. En dat, terwijl er zoveel lieve mensen om je heen staan. Kanker is het begin van een eenzame strijd. Je leven bestaat voornamelijk nog uit muren, en wat kunnen die op je afkomen…. Wat een genade als je aan het eind van die eenzame strijd mag belijden:
Maar God was aan mijn zij,
Hij ondersteunde mij,
In t leed dat mij genaakte.