Chaos

De keukenkastjes leeg, de sopdoek erdoor. Muziekje erbij… Ik houd ervan. Niet te vaak natuurlijk, maar eens in de zoveel tijd is het heerlijk om de boel even leeg te halen en weer te ordenen. Zodat de wraps niet over de datum gaan en de honing die in de haast naar werk op de verkeerde plank was beland, weer op zijn plek komt. Was het leven soms ook maar zo makkelijk: gewoon schoonmaken en op zijn plek terugzetten.

Als jij Winstuitverlies kent, weet je dat het leven niet in elkaar te knutselen is. Je leven kan stilgezet worden. Eén boodschap van een arts voor jou, of een geliefde, haalt je onderuit en laat je achter in de chaos. De chaos van je hart: pijn, verdriet, angst, boosheid, onzekerheid, liefde. Alles door elkaar. Maar je hebt geen tijd om daar over na te denken: er moet gezorgd worden, gekookt, geslapen, gewassen, gepraat, boodschappen gedaan en je hele omgeving verwacht ook nog wat, hoe goedbedoeld ook. En je weet niet hoe, maar je doet het. Soms struikel je over al die emoties en dat is oké.

Nadat ik kanker had gehad, merkte ik dat ik soms bleef struikelen. Ook al ging het goed, groeide mijn haar weer aan, was ik ontzettend dankbaar en was iedereen blij. Ik bleef struikelen. Een keer. Steeds vaker. Ik raakte in paniek: want ik leef nog, ik moet toch de hele tijd enorm blij en dankbaar zijn? Maar alle emoties in mijn hart lagen nog overhoop. Schots en scheef. Nooit opgeruimd. Nooit verwerkt. Altijd in de overlevingsstand.

Ik kwam bij een psycholoog. Ze zei: ‘Laten we het makkelijk maken. We gaan opruimen.’ Ik kreeg tien papiertjes, op elk papiertje moest ik een herinnering schrijven uit de periode dat ik kanker had. Toen ik klaar was, keek ik op. Voor mij had ze vier bakjes gezet, met op elk bakje een woord. Bang. Boos. Blij. Bedroefd. Ik mocht één papiertje pakken en ik vertelde haar over de herinnering. ‘Hoe voelde jij je vooral tijdens deze herinnering’, vroeg ze. Moeilijk, ik voelde van alles tegelijk. Maar grenzen helpen, ik mocht maar één keuze maken. ‘Bang’, kies ik. De herinnering verdwijnt in bakje ‘bang’.

Na een aantal sessies zijn de tien herinneringen opgeruimd. Ik glimlach. Er zijn nog zoveel meer herinneringen, maar ik heb de les geleerd. Emoties die je omver kunnen blazen van angst, woede, blijdschap of verdriet of allemaal tegelijk… Je kunt ze opruimen. Indelen. Een plek geven. Zodat je er naar kunt kijken en je gevoel kunt duiden. ‘Toen was ik bang’. En dat mag. Of boos. En dat mag ook. Of intens verdrietig. Of uitzinnig blij. God heeft ons al deze emoties gegeven.

Het is jaren later. Ik slinger mijn tas op mijn rug. In de tas: pennen, papier en bakjes. Ik stap in de auto op weg naar het Jongerenweekend van Winstuitverlies. En ik geef door wat ik heb geleerd van mijn psycholoog omdat ik nu weet dat opruimen oplucht. En emoties die te groot voor woorden zijn, toch opgeruimd kunnen worden. Want ze mogen er zijn. Netjes op hun plek, zodat je niet almaar struikelt omdat je het niet kunt duiden. En af en toe valt er eens iets uit de kast, dan voel ik: bang/blij/boos/bedroefd. En weet ik weer waar het hoort.

Martine Pieters-de Wit

0 reacties op "Chaos":

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *